Pracownicy

prof. dr hab.

Ewa Iżykowska-Lipińska

śpiew

Jako śpie­wacz­ka pra­co­wa­ła pod kie­run­kiem prof. Lidii Małachowicz, prof. Kazimiery Goławskiej, prof. Ewy Wdowickiej. Kontynuowała swo­je stu­dia w Accademia Chigiana, w Sienie, Włochy pod kie­run­kiem Giorgio Favaretto, oraz Ettore Campogagliani. Następnie stu­dio­wa­ła w medio­lań­skiej La Scali pod kie­run­kiem Gulietty Simionato, Eduardo Muellera, oraz Antonio Tonini. Jako sty­pen­dyst­ka rzą­du nie­miec­kie­go uczest­ni­czy­ła w kur­sach wybit­nej sopra­nist­ki wagne­row­skiej Birgitt Nilson.
W 1981 r. zade­biu­to­wa­ła na sce­nie La Scali w tytu­ło­wej roli w ope­rze Rita Donizettiego. W tym okre­sie po wygra­nym kon­kur­sie wzię­ła udział we wło­skim let­nim stag­gio­ne w mie­ście Alessandria, gdzie wyko­ny­wa­ła par­tię Fiordiligi w ope­rze Cosi fan tut­te Mozarta, pod batu­tą Eduardo Mullera, z Mauro Trombetta, w roli Don Alfonso.
Ewa Iżykowska jest lau­re­at­ką sze­re­gu kra­jo­wych i mię­dzy­na­ro­do­wych kon­kur­sów jak: Ogólnopolski Konkurs Muzyki K. Szymanowskiego, Belvedere we Wiedniu, czy Mozart Competition w Alessandri, Włochy.
W Polsce zade­biu­to­wa­ła w 1979 r. par­tią Fiordiligi w ope­rze Cosi fan tut­te Mozarta w Teatrze Muzycznym w Słupsku pod dyr. Grzegorza Nowaka, w reży­se­rii Ryszarda Peryta. W 1981 r. wzię­ła udział w pra­wy­ko­na­niu ope­ry Zbigniewa Rudzińskiego Manekiny w Operze Wrocławskiej pod dyr. Roberta Satanowskiego, w reży­se­rii Marka Weiss-Grzesińskiego.
Od 1982 r. zwią­za­ła się z Teatrem Wielkim w Poznaniu. Stworzyła kre­ację Violetty — w Traviacie Verdiego, Rozalindy — w Zemście nie­to­pe­rza J. Straussa, Blondy — w Uprowadzeniu z Seraju Mozarta, Michaeli — w Carmen Bizeta, Liu — w Turandot Pucciniego, Lisy — w Krainie Uśmiechu Lehara, Arseny — w Baronie Cygańskim J. Straussa, Musette i Mimi — w Cyganerii Pucciniego, czy Chodel — w Skrzypku na dachu.
Otrzymała nagro­dę mia­sta Poznania dla Młodych Twórców Sztuki w tym samym roku co Jan A. P. Kaczmarek, z któ­rym w tym okre­sie nagra­ła pły­tę Kometa Halleya.
W 1986 r. zade­biu­to­wa­ła na sce­nie wie­deń­skiej Kammeroper rolą Neddy w Pajacach Leoncavalla, w reży­se­rii Georga Tabori. Przedstawienie to zosta­ło uzna­ne przez kry­ty­kę wie­deń­ską jako przed­sta­wie­nie roku 1986.
Następne role w wie­deń­skiej Kammeroper to Hrabina — w Weselu Figara Mozarta, Dorlisca — w ope­rze Rossiniego Torvaldo e Dorlisca, oraz Violetta w Traviatcie Verdiego.
W latach 1987–1991 była solist­ką ope­ry w Luzernie w Szwajcarii. Na deskach tej ope­ry śpie­wa­ła takie par­tie jak Hrabina — w Weselu Figara Mozarta, Poppea — w Koronacji Poppei Monteverdiego z teno­rem Ramonem Vargas w parii Nerona, Adriany w ope­rze Adriana Lecouvreur F. Cilei, pod dyrek­cją M. Viottiego, Tatiany — w Eugeniuszu Onieginie Czajkowskiego, Blanche — w Dialogach Karmelitanek Poulenca, Saffi — w Baronie Cygańskim J. Straussa oraz Hanny Glawari — w Wesołej wdów­ce Lehara, Venus w Orfeuszu w pie­kle Offenbacha, Safi w Baronie cygań­skim Straussa.
W roku 1991 roz­po­czę­ła ponow­nie współ­pra­cę z Teatrem Wielkim w Poznaniu jak rów­nież z Teatrem Wielkim w Warszawie, Operą Wrocławską i Operą Krakowską, gdzie zaśpie­wa­ła par­tie w ope­rach R. Straussa: Salome — w ope­rze Salome, Marszałkowa — w Kawalerze Srebrnej Róży; w ope­rach Pendereckiego: Benigna — w Czarnej Masce, Ewa — w Raju Utraconym, Matka Joanna od Aniołów — w Diabłach z Loudaine. Pojawiła się rów­nież jako Ligia — w Quo Vadis Nowowiejskiego, Fedora — w ope­rze Fedora Giordaniego, Tosca w ope­rze Tosca Pucciniego, Tatiana, w ope­rze Eugeniusz Oniegin Czajkowskiego, Mimi oraz Musette w ope­rze Cyganeria Pucciniego, Flora — w ope­rze Chopin G. Orefice, Galina — w ope­rze Galina M. Landowskiego oraz Rachela — w ope­rze Żydówka, Halevego.
W tym też okre­sie Ewa Iżykowska sta­ła się odtwór­czy­nią monu­men­tal­nych form ora­to­ryj­no-kan­ta­to­wych jak: Requiem Verdiego, II Symfonia Mahlera , VIII Symfonia Mahlera — par­tia I, II i III sopra­nu, Cztery ostat­nie pie­śni, R. Straussa, III Symfonia H. M. Góreckiego, Te Deum, Dies Irae, Jutrznia, Siedem bram Jerozolimy — K. Pendereckiego, Stabat Mater oraz Rapsod Stanisława Moryto, IX Symfonia oraz Missa Solemnis — Beethovena, XIV Symfonia — Szostakowicza.
Swoje zain­te­re­so­wa­nia skła­nia rów­nież ku kame­ra­li­sty­ce i tak w latach 2000–2002 odby­ła świa­to­we tour­nee z reci­ta­la­mi Chopin, Paderewski — pie­śni, oraz Od baro­ku do jaz­zu.
W roku 2000–2001 wzię­ła udział w reali­za­cji ope­ry Manekiny Z. Rudzińskiego w Teatrze Wielkim w Warszawie. W roku 2005 wystą­pi­ła jako Tosca w ope­rze Tosca w Korei Południowej.
Współpracowała ze zna­ko­mi­ty­mi pia­ni­sta­mi jak Giorgio Favaretto, Ettore Campogliani, Vincenco Scalera, Caroll Hague, Krzysztof Jabłoński, Janusz Olejniczak, Marek Drewnowski, Andrzej Tatarski, Szymon Kowalczyk, Marek Mizera, Jerzy Maciejewski. Pracowała rów­nież z wybit­ny­mi dyry­gen­ta­mi jak J. Gielen, Marcello Viotti, Eduardo Mueller, Gabriel Chmura, Grzegorz Nowak, Krzysztof Penderecki, Jose Florencio Maria Junior, Andrej Borejcko, Jacek Kasprzyk, Antoni Witt, Jacek Błaszczyk, Karol Stryja, P. Romansky, Oliver Quendet, i inni.
Występowała na sce­nach ope­ro­wych i kon­cer­to­wych takich jak La Scala, Carnegie Hall, Musikferrein, na wszyt­kich sce­nach kon­cer­to­wych i ope­ro­wych w Polsce z tak wybit­ny­mi arty­sta­mi jak: Ramon Vargas, Mauro Trombetta, Reinhardt Brussman, Louis Gentile, John Gray, Florian Pray, Ivonne Nef, Jadwiga Rappe, Urszula Krygier, Jerzy Knetig, Ryszard Cieśla, Adam Kruszewski, Piotr Kusiewicz, Włodzimierz Zalewski, Izabela Kłosińska.
Przez sze­reg lat uczest­ni­czy­ła w pra­wy­ko­na­niach i wyko­na­niach utwo­rów kom­po­zy­to­rów współ­cze­snych takich jak Stanisław Moryto, Henryk Mikołaj Górecki, Krzysztof Penderecki, Ottavio Vasquez, Zbigniew Rudziński, Jan A. P. Kaczmarek.
Dokonała sze­re­gu nagrań dla Polskiego Radia, Rado Vaticano, Radia Swiss Romande (Il Signor Brushino Rossiniego, dyr. Marcello Viotti), radia i tele­wi­zji rosyj­skiej (Jutrznia Pendereckiego) oraz tele­wi­zji: fili­piń­skiej, bra­zy­lij­skiej, kore­ań­skiej, jak rów­nież dla tele­wi­zji wło­skiej RAI (Cosi fan tut­te Mozarta), oraz tele­wi­zji austriac­kiej ORF (Dies Ire Penderckiego, dyr. J. Gielen oraz Pajce Leoncavalla, reż. Georg Tabori), jak rów­nież szwaj­car­skie­go festi­wa­lu Musique et Amitie (XIV Symfonia Szostakowicza, Dover Beach Barbera).
Niektóre nagra­nia zysku­ją wiel­ką popu­lar­ność, jak np. opu­bli­ko­wa­na na YouTube jed­na z arii baro­ko­wych — Ave Maria Cacciniego, osią­gnę­ła już pra­wie ćwierć milio­na wejść.
Ewa Iżykowska bra­ła udział w świa­to­wych trans­mi­sjach radio­wych: Diabły z Loudaine oraz Czarna Maska Pendereckiego, II Symfonia oraz VIII Symfonia Mahlera.
Poświęca się rów­nież dydak­ty­ce zwią­za­nej z woka­li­sty­ką.
W latach 2000- 2004 pra­co­wa­ła na Uniwersytecie Warmińsko-Mazurskim, oraz w Zespole Szkół Muzycznych im. Karola Szymanowskiego w Warszawie, gdzie była zało­ży­cie­lem wydzia­łu wokal­ne­go i docho­wa­ła się wspa­nia­łych absol­wen­tów i lau­re­atów kon­kur­sów jak Łucja Szablewska, Ewa Kotarska, Mira Florczak, Małgorzata Szymańska, czy Szymon Komasa.
W roku 2002 Ewa Iżykowska zro­bi­ła prze­wód arty­stycz­ny I stop­nia, a w roku 2006 habi­li­ta­cję. W r. 2003 zosta­ła zatrud­nio­na na Wydziale Wokalnym Akademii Muzycznej im. Fryderyka Chopina w Warszawie na sta­no­wi­sku adiunk­ta. W wybo­rach 2012 zosta­ła wybra­na na sta­no­wi­sko pro­rek­to­ra ds. zagra­nicz­nych i stu­denc­kich w kaden­cji 2012–2016. W latach 2003–2007 pro­wa­dzi­ła zaję­cia w Korei Południowej, w Keimyung F. Chopin Academy of Music, gdzie peł­ni­ła rów­nież funk­cje wice­dy­rek­to­ra tej uczel­ni, któ­rą spra­wu­je do dzi­siaj.
Od roku 2000 regu­lar­nie pro­wa­dzi let­nie kur­sy wokal­ne na tere­nie kra­ju, jak rów­nież Masterclass w USA, Włoszech, Korei oraz Austrii.
Współpracuje z licz­ny­mi teatra­mi w Polsce, przy­go­to­wu­jąc spek­ta­kle muzycz­ne jak Sługa dwóch panów w teatrach w Warszawie, Rzeszowie, Koszalinie, Płocku, czy przed­sta­wie­nie Akompaniator w Teatrze Syrena w Warszawie, jak i musi­cal Fame w teatrze im. Juliusza Osterwy w Gorzowie Wielkopolskim.
Od roku 2008 współ­pra­cu­je z Teatrem Muzycznym Roma, gdzie spra­wu­je opie­kę wokal­ną, oraz przy­go­to­wu­je par­tie z soli­sta­mi w spek­ta­klach takich jak Upiór w ope­rze, czy Nędznicy.
W roku 2003 zosta­ła wykła­dow­cą w Polskiej Akademii Nauk, gdzie do dzi­siaj pro­wa­dzi regu­lar­ne zaję­cia z reto­ry­ki, tre­nin­gu dyk­cyj­no-gło­so­we­go, języ­ka cia­ła oraz kre­owa­nia oso­bo­wo­ści medial­nej.
Na Wydziale Wokalnym Uniwersytetu Muzycznego Fryderyka Chopina docho­wa­ła się lau­re­atów kon­kur­sów wokal­nych takich jak Małgorzata Trojanowska, Piotr Halicki czy Song Je Young.
Oprócz dydak­ty­ki wokal­nej zaj­mu­je się tak­że reży­se­rią. W 2010 roku przed­sta­wi­ła spek­takl Śpiewniki domo­we Moniuszki, a w 2011 roku spek­takl Musicale Musicale.
Ewa Iżykowska, cią­gle kon­cer­tu­je. Ostatnio wystą­pi­ła z reci­ta­lem w Accademia di Santa Cecylia w Rzymie.
W roku 2010 wystą­pi­ła z reci­ta­lem Pieśni Chopina w Paryżu, któ­re po raz pierw­szy w histo­rii został zare­je­stro­wa­ne na pły­tę Blu-ray.
W roku 2011 wystą­pi­ła w Watykanie na Placu św. Piotra w cza­sie beaty­fi­ka­cji Jana Pawła II.
W roku 2015 Ewa Iżykowska-Lipińska ukoń­czy­ła stu­dia pody­plo­mo­we Zarządzanie Kulturą w Strukturach Europejskich w Polskiej Akademii Nauk.       
Od 1 września 2019 roku do 30 listopada 2020 roku pełniła funkcję dyrektora Opery i Filharmonii Podlaskiej w Białymstoku. 
Włada płyn­nie 5 języ­ka­mi: wło­skim, rosyj­skim, nie­miec­kim, angiel­skim i fran­cu­skim.

fot. Michał Heller, OiFP