Pracownicy

ad. dr hab.

Iwona Świdnicka

teoria muzyki

Absolwentka  Uniwersytetu Warmińsko-Mazurskiego w Olsztynie (1990), Akademii Muzycznej im. Moniuszki w Gdańsku (1993); Międzynarodowego Centrum Biznesu i Administracji Publicznej przy Uniwersytecie Warmińsko-Mazurskim w Olsztynie oraz University of Minnesota w Stanach Zjednoczonych (2001). W roku 2006 ukończyła Podyplomowe Studia Teorii Muzyki w Akademii Muzycznej im. Fryderyka Chopina w Warszawie. Od 2010 doktor nauk humanistycznych  w dyscyplinie nauk o sztuce nadany przez Radę Wydziału Kompozycji, Dyrygentury  i Teorii Muzyki Uniwersytetu Muzycznego Fryderyka Chopina w Warszawie, a od 2012 roku adiunkt w Katedrze Teorii Muzyki na Wydziale Kompozycji i Teorii Muzyki Uniwersytetu Muzycznego Fryderyka Chopina w Warszawie. Zajmuje się teorią muzyki, a w szczególności analizą dzieła muzycznego w ujęciu interdyscyplinarnym oraz twórczością polskich kompozytorów współczesnych. Dorobek naukowy stanowią publikacje prac wydanych przez m.in. UMFC w Warszawie, UAM w Poznaniu, AM we Wrocławiu, AM w Katowicach, UWM w Olsztynie, AP w Słupsku, AM w  Bydgoszczy, KUL w Lublinie,  SGEM w Wiedniu, ZKP w Warszawie oraz artykuły w czasopismach naukowych.

GŁÓWNE OSIĄGNIĘCIA:  nagroda Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego „Zasłużony dla Kultury Polskiej” (2007); czynny udział w Międzynarodowych Konferencjach m. in. w Paryżu, Wiedniu (kilkakrotnie), Mińsku. Wygłoszenie wykładu inauguracyjnego otwierającego Międzynarodową Konferencję International  Multidisciplinary Scientific Conferences on Social Science & Arts SGEM 2019 w Wiedniu.

W UNIWERSYTECIE MUZYCZNYM FRYDERYKA CHOPINA:

Poza podstawową działalnością dydaktyczną wykłada na Podyplomowych Studiach Teorii Muzyki oraz na Studiach Doktoranckich UMFC. Jest promotorem oraz recenzentem prac licencjackich i magisterskich, a także opiekunem studentów biorących czynny udział w ogólnopolskich studenckich sesjach naukowych. Uczestniczka kilkudziesięciu konferencji naukowych (międzynarodowych i ogólnopolskich). Swoje badania w zakresie teorii muzyki koncentruje na szeroko pojętej analizie dzieł polskich kompozytorów współczesnych, których działalność i dorobek był dotąd albo marginalizowany albo w niedostatecznym stopniu zbadany, bądź też niebadany w ogóle. W analizowanych dziełach koncentruje się także na inspiracjach, wątkach biograficznych, stylistycznych, historycznych, filozoficznych, a także kontekstach literackich, malarskich i kulturowych, a także aspektach: psychologicznych, symbolicznych i duchowych. Podejmuje tematy nowe, w teorii muzyki dotychczas nietknięte, dotyczące nieznanej twórczości kompozytorów znanych, ale traktowanych od wielu lat z protekcjonalną pobłażliwością (Morawski, Nowowiejski) lub w sposób jednostronny (Kilar, Bacewicz, Czyż, Łukaszewski), bądź pomijanych w analizach (Baculewski, Kotoński, Sielicki, Zalewski). Wobec niektórych kompozytorów podejmuje działania rewindykacyjne, by przywrócić pamięci twórczość wysokiej rangi, przez zawirowania stylistyczne naszego czasu zepchniętą na daleki plan (Morawski, Kiesewetter). Dzieła wszystkich tych znakomitych twórców poddaje interpretacji w perspektywie intertekstualnej, a także intermedialnej i intersemiotycznej.