Elżbieta Jaroń – pierwsza solistka baletu Teatru Wielkiego w Warszawie, kierownik baletu tego teatru, pedagog w warszawskiej szkole baletowej i w hiszpańskiej Escuela Superior de Ballet w Torrelavega. Swoją przygodę ze sztuką rozpoczęła od nauki gry na skrzypcach w Państwowej Szkole Muzycznej I i II stopnia im. I. Paderewskiego w rodzinnym Żyrardowie. Wybrała jednak balet i w 1960 roku z wyróżnieniem ukończyła Państwową Szkołę Baletową w Warszawie, ucząc się między innymi pod kierunkiem Ireny Szymańskiej, Leona Wójcikowskiego i Olgi Jordan. W 1960 roku została zaangażowana do Opery Warszawskiej i już dwa lata później awansowała na stanowisko solistki. W 1967 roku została wyróżniona tytułem pierwszej solistki. Występowała w czołowych rolach repertuaru klasycznego i współczesnego. Dysponowała świetną techniką, muzykalnością i umiejętnością tworzenia w kreowanych rolach wyrazistych postaci. W 1972 roku była stypendystką Ministerstwa Kultury i Sztuki w The School of Contemporary Dance w Londynie. W 1980 roku z wyróżnieniem ukończyła studia Pedagogiki Baletu w Akademii Muzycznej im. Fryderyka Chopina w Warszawie (obecnie UMFC).

oprac. Joanna Sibilska

fot. archiwum Teatru Wielkiego-Opery Narodowej