Department of Instrumental and Pedagogical, Music Education and Vocal Studies UMFC Branch in Bialystok

Guide of fields and specialties

The 2024/2025 concert season invites you to the cyclical concerts and artistic events scheduled from October 2024 to May 2025, excluding holiday periods and the winter session and inter-semester break to the UMFC Bialystok Branch Concert Hall at 5 Kawaleryjska Street - free admission:
- a series of concerts "Stage of the Masters" (Tuesdays, 7:00 pm)
- a series of concerts "Wednesday Mornings Musical " (two Wednesdays a month, at 11:00 am)
- a series of concerts for children " Kiddies at the University of Music" (one Thursday a month, at 11:00 am)
- a series of "Concerts for the University of the Third Age" (selected Thursdays, at 11:00 am)
- a series of concerts "Scene of the Young" (selected Thursdays, at 19:00, Chamber Hall of the ZSM - former Podlasie Philharmonic, 2 Podleśna St., tickets available at the box office of the OiFP)

CONCERT CALENDAR

Z kart historii wyższego szkolnictwa muzycznego w Białymstoku

JUBILEUSZ 40-LECIA WYDZIAŁU INSTRUMENTALNO-PEDAGOGICZNEGO UNIWERSYTETU MUZYCZNEGO FRYDERYKA CHOPINA
Jubileusz 40-lecia to w życiu białostockiego Wydziału Uniwersytetu Muzycznego Fryderyka Chopina moment szczególny, rzec by można przełomowy. Skłania do refleksji nad czasem minionym, mobilizując jednocześnie do wyznaczenia kierunków dalszego działania, do postawienia zadań i celów na nadchodzącą przyszłość. Rodzi się potrzeba dokonania bilansu dorobku pedagogicznego i artystycznego naszej Alma Mater, ogarnięcia jednym spojrzeniem wszystkich osiągnięć i sukcesów, a także tego co być może się nie udało. W świetle historii możliwe wydaje się określenie właściwego miejsca białostockiej uczelni muzycznej (będącej od początku jedyną zamiejscową placówką najstarszej w Polsce uczelni muzycznej – obecnie Uniwersytetu Muzycznego Fryderyka Chopina z siedzibą w Warszawie) w szerokiej panoramie zjawisk składających się na życie społeczno-kulturalne Białegostoku, regionu i kraju.

Niełatwo ująć 40 lat w ramy zwięzłego raportu. Gdy sięgniemy pamięcią do początków istnienia Uczelni czas ten wyda się nam całą epoką. Zmieniło się przecież tak wiele… Trochę dat, faktów i nazwisk, które pragniemy tu przypomnieć jest w stanie jedynie zasygnalizować skalę przemian, jakie dokonały się na przestrzeni trzech ostatnich dziesięcioleci. Należy mieć świadomość, iż w historię Uczelni wpisują się indywidualne biografie pedagogów – muzyków i ludzi nauki, którzy tworzyli i nadal tworzą jej wizerunek – dokonania absolwentów, wreszcie codzienna praca kilku pokoleń studentów i pracowników. Każdy, kto kiedykolwiek zetknął się z białostocką akademią muzyczną – jak przez lata zwano tę jedyną placówkę wyższego kształcenia muzycznego w Polsce po prawej stronie Wisły – mógłby pewnie napisać własną kartę do tej, zdawałoby się tak niedawno otwartej, księgi.

Różne jednak mogą być miary spojrzenia w przeszłość. Dla historyka kultury, ujmującego 40 lat istnie­nia niewielkiej wszakże uczelni, czas ten jako przedmiot badań stanowić będzie zapewne tylko mgnienie. W tej perspektywie białostocki wydział UMFC jawi się nadal – w kontekście dziejów profesjonalnego szkolnictwa muzycznego w Polsce – jako ośrodek młody i rozwijający się, który wciąż jeszcze w większym stopniu tworzy własną tradycję, aniżeli żyje z jej owoców. Można zatem postawić pytanie, czy dotychczasowe jego losy zasługują na zainteresowanie historyka? Okres 40 lat, który wszak zmieścić można w ramach twórczej aktywności jednego pokolenia, dziejowej perspektywy raczej nie prowokuje. Należy jednak pamiętać, że historia białostockiej uczelni muzycznej faktycz­nie nie zaczyna się w połowie lat siedemdziesiątych. W istocie jej źródła sięgają bardziej odległej przeszłości – okresu dwudziestolecia międzywojennego. Wtedy właśnie w Białymstoku tworzone były podstawy profesjonalnego kształce­nia muzycznego. Powstanie niegdysiejszej Filii Akademii Muzycznej im. Fryderyka Chopina nie byłoby możliwe bez twórczego wysiłku kilku pokoleń ludzi oddanych muzyce ludzi, z pasją i poświęceniem torujących drogi rozwoju życia muzycznego na Białostocczyźnie.

Tradycje profesjonalnego kształcenia muzycznego w Białymstoku (1920-1974)
Białystok pierwszych lat II Rzeczypospolitej był miastem pozbawionym w zasadzie żywych tradycji kultural­nych. Brak jakichkolwiek instytucji artystycznych, w tym przede wszystkim stałego teatru i orkiestry, skazywał stolicę Podlasia na los kulturalnej prowincji. Artyści większego formatu, traktujący z reguły Białystok jako przystanek w dro­dze z Wilna do Warszawy pojawiali się tu raczej rzadko. Życie kulturalne miasta ograniczało się w tym okresie do odbywających się sporadycznie koncertów i spektakli teatralnych. Wśród znanych artystów, którzy gościli w Białym­stoku w latach dwudziestych byli m.in. Ewa Bandrowska-Turska, Stanisław Gruszczyński, Jerzy Lefeld, Stanisława Szymanowska i Wacław Kochański.

Pierwszym przedsięwzięciem w dziedzinie profesjonalnego nauczania muzyki były Pianistycz­ne Kursy Mistrzowskie im. A. Michałowskiego. Pro­fesor Aleksander Michałowski – kompozytor, wy­bitny pianista i pedagog, twórca całej szkoły w chopinistyce polskiej – już od 1920 roku przyjeżdżał na lekcje do Białegostoku dwa razy w miesiącu. Po pewnym czasie prowadzenie kursu przejął Je­rzy Żurawlew – uczeń profesora. Ogółem z tej formy kształcenia, będącej faktycznie zalążkiem pierwszej szkoły muzycznej w Białymstoku, sko­rzystało około dwudziestu osób. O wysokim po­ziomie kursu świadczy fakt, że dwie uczestniczki uzyskały eksternistyczne dyplomy ukończenia Wy­ższej Szkoły Muzycznej im. F Chopina w Warsza­wie. Owocem pracy pedagogicznej Aleksandra Mi­chałowskiego w Białymstoku było również powsta­nie w 1925 roku pierwszej prywatnej szkoły mu­zycznej. Założyła ją uczennica profesora Zofia Michałowska-Wolańska. Szkoła ta zorganizowała na terenie miasta wiele koncertów z udziałem uczniów i pedagogów. Jej działalność przerwała wojna.

Nowy rozdział w życiu muzycznym miasta rozpoczął się z chwilą przyjazdu do Białegostoku Heleny Frankiewicz – uczennicy profesora Michałowskiego, absolwentki Wyższej Szkoły Muzycznej im. F Chopina w Warszawie, kandydatki do ekipy reprezentującej Polskę na III Międzynarodowym Konkursie Chopinowskim w Warszawie w 1937 roku. W sierpniu 1936 roku otrzymała ona zezwolenie Departamentu Muzyki w Ministerstwie Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego na otwarcie w Białymsto­ku Prywatnego Instytutu Muzycznego. W zorgani­zowaniu szkoły pomogły jej siostry, również absol­wentki warszawskiego konserwatorium. Pianistka Zofia Frankiewicz objęła klasę fortepianu, a Jadwiga Frankiewicz – pedagog i psycholog muzyki – pod­jęła się prowadzenia zajęć teoretycznych oraz chó­ru. Wszystkie trzy siostry los miał związać z Białymstokiem już na całe życie. Nie sposób przecenić znaczenia ich kilkudziesięcioletniej, wytrwałej i ro­zumnej pracy nad tworzeniem, a następnie rozwo­jem kultury muzycznej miasta i regionu.

Instytut Muzyczny, mieszczący się w budyn­ku obecnej Akademii Teatralnej przy ulicy Sienkie­wicza 14, przyjął bardzo ambitny program naucza­nia, rozłożony na okres od 6 do 10 lat i obejmujący wszystkie przedmioty niezbędne do wszechstron­nego wykształcenia muzycznego w trzech dyscypli­nach: pianistycznej, wiolinistycznej i wokalnej. Po­nadto w roku 1938 utworzono przy Instytucie przedszkole muzyczne, do którego przyjmowane były dzieci od czwartego roku życia. Działalność Instytutu nie ograniczała się, rzecz jasna, wyłącznie do kształcenia uzdolnionych dzieci i młodzieży. Peł­nił on istotną rolę kulturotwórczą i społeczną w śro­dowisku. Pedagodzy – oprócz trzech pań Frankie­wicz należeli do nich: śpiewaczka Maria Dobrowolska-Gruszczyńska, pianistka Alicja Szataginowa i skrzypek Tanchel Kotowicz – dość często wystę­powali na koncertach organizowanych pod patro­natem Instytutu. Ostatni koncert przed wojną, któ­ry odbył się 4 czerwca 1939 w Teatrze Miejskim, był prawdziwym świętem muzyki. W pierwszej części tej wielkiej imprezy wystąpili soliści Instytutu, w drugiej natomiast publiczność podziwiała pieśni chóralne i tańce ludowe w wykonaniu zespołów Instytutu i kilku gimnazjów oraz towarzyszącej im orkiestry 42 pułku piechoty.

Okres wojny i okupacji oznaczał ograniczenie i zakonspirowanie działalności przy zachowaniu wysokiego po­ziomu dydaktycznego. Mimo drastycznego pogorszenia się warunków życia i trudności lokalowych żaden z pedago­gów Instytutu nie przerwał pracy z uczniami. Bezpośrednio po wojnie Instytut przemianowano na Niższą i Średnią Szkołę Muzyczną, która działała do roku 1950. Nastąpiło wtedy jej upaństwowienie, pociągające za sobą degradację poziomu nauczania do stopnia wyłącznie podstawowego. Białystok w latach pięćdziesiątych miał więc tylko Państwo­wą Szkołę Muzyczną I stopnia, a na reaktywowanie stopnia średniego trzeba było czekać blisko dwanaście lat. Czas ten wypełniony był całą serią starań i różnego rodzaju zabiegów niestrudzonej dyrektor Heleny Frankiewicz, której udało się wreszcie wywalczyć przywrócenie szkoły średniej, a także – w dalszej perspektywie – odpowiedni dla obu szkół obiekt przy ul. Podleśnej 2. Obecnie ma tam swoją siedzibę Zespół Szkół Muzycznych im. I. J. Paderewskiego, w którego skład obok PSM I i II stopnia wchodzą Ogólnokształcąca Szkoła Muzyczna II stopnia oraz Filia PSM I stopnia.

Uroczysta inauguracja pierwszego roku szkolnego w nowo utworzonej Państwowej Średniej Szkole Muzycznej miała miejsce 2 września 1961 roku. Szkoła zajmowała kilka pomieszczeń w budynku przy ul. Kilińskiego 7 – dzisiaj mieści się tam Muzeum Wojska Polskiego. Naukę rozpoczęło 23 uczniów, a grono pedagogiczne liczyło 22 nauczy­cieli. Dyrektorem szkoły nie została jednak – wbrew oczekiwaniom środowiska – Helena Frankiewicz. Do Białegosto­ku przybył, desygnowany na to stanowisko, Tadeusz Głodziński – dotychczasowy dyrektor szkoły muzycznej w Zako­panem, były prorektor PWSM w Krakowie.

Z powstaniem Państwowej Średniej Szkoły Muzycznej wiązano nadzieje na ożywienie kultury muzycznej w mieście i regionie, który pod względem poziomu umuzykalnienia społeczeństwa odznaczał się w skali kraju dość dużym zaniedbaniem. Dlatego też, od początku swego funkcjonowania, szkoła postawiła sobie za cel nie tylko kształcenie uczniów, lecz również propagowanie muzyki wśród mieszkańców miasta i województwa. Organizowano koncerty dla młodzieży szkolnej, a także otwarte dla publiczności popisy uczniów. Szczególną popularnością cieszył się cykl regularnych audycji umuzykalniających w położonym nieopodal szkoły gmachu Biblioteki Wojewódzkiej. Publiczne występy młodych muzyków oraz ich nauczycieli w niedługim czasie stały się tradycją kultywowaną po dzień dzisiejszy.

W czerwcu 1965 roku mury szkolne opuściło 21 pierwszych absolwentów – 11 o specjalności nauczycielsko-instruktorskiej, 9 instrumentalistów oraz jeden wokalista. W tym też czasie dyrektorzy białostockich szkół muzycznych podjęli starania o pozyskanie nowego, wspólnego obiektu. Dążenia te wynikały z trudnych warunków lokalowych i dość skromnej bazy materialnej obu placówek, uniemożliwiających ich rozwój na miarę potrzeb miasta i regionu. W szczególnie niekorzystnej sytuacji znajdowała się wówczas szkoła średnia – w budynku przy Kilińskiego było zale­dwie 8 sal lekcyjnych, a naukę pobierało tam już ponad 100 uczniów. 

W sierpniu 1969 roku położono kamień węgielny pod budowę Zespołu Szkół Muzycznych w Białymstoku. Przedsięwzięcie to, finansowane głównie z funduszy społecznych, udało się zrealizować w dość szybkim, jak na owe czasy, tempie, już trzy lata później na mocy zarządzenia Ministra Kultury i Sztuki powołano do życia Zespół Placówek Kształcenia Artystycznego (ZPKA), po upływie zaś kolejnych dwóch lat, gdy ostatecznie zakończono budowę obiektu przy ulicy Podleśnej, obie szkoły rozpoczęły uroczyście nowy rozdział swojej historii.

Utworzenie ZPKA sprzyjało zacieśnianiu wzajemnych kontaktów między szkołami pierwszego i drugiego stop­nia, które w niedługim czasie nabrały charakteru stałej i bardzo bliskiej współpracy. Radykalnej poprawie uległy, oczywiście, warunki lokalowe obu szkół, co pozwoliło na stopniowe powiększanie stanu ich posiadania. Przybywało instrumentów muzycznych oraz różnego rodzaju sprzętu i pomocy naukowych. W roku 1975 w budynku PSM II stopnia zainstalowano trzynastogłosowe organy. Kilka lat później klasie organowej nadano imię prof. Zygmunta Lewandowskiego – zasłużonego pedagoga, wychowawcy kilku pokoleń organistów.

W efekcie tak dynamicznego rozwoju szkolnictwa muzycznego w Białymstoku, którego najbardziej widomą oznaką był ciągły wzrost liczby uczniów, już na przełomie lat sześćdziesiątych i siedemdziesiątych zaczęto odczuwać niedostatki kadrowe. O ile w samym Białymstoku, gdzie źródłem pozyskania kadry pedagogicznej była istniejąca już wówczas Państwowa Orkiestra Symfoniczna, braki te można było z reguły bez trudu uzupełnić, o tyle w mniejszych miastach województwa, a także w województwach sąsiednich sytuacja przedstawiała się katastrofalnie. Brakowało tam nauczycieli niemal wszystkich specjalności, przy czym tych, którzy legitymowali się dyplomem wyższej uczelni, nie było prawie w ogóle. Na tym tle pojawiły się pierwsze, nieśmiało jeszcze wypowiadane głosy o konieczności powstania w stolicy regionu wyższej szkoły muzycznej, która kształciłaby w pełni wykwalifikowanych muzyków-pedagogów. Nikt chyba nie przypuszczał, iż inicjatywa ta, dzięki poparciu ówczesnych elit odpowiedzialnych za życie społeczno-kulturalne Białegostoku, zostanie urzeczywistniona w tak krótkim czasie. W październiku 1974 roku, a więc dwa lata po utworzeniu ZPKA, Filia PWSM w Warszawie przyjęła pierwszych studentów…

O randze szkoły decydują przede wszystkim jej absolwenci. To oni wystawiają najbardziej wiarygodne świadec­two swoim pedagogom, a w ich sukcesach zawsze odżywa cząstka szkolnej przeszłości. Przez białostockie szkoły muzyczne na przestrzeni kilkudziesięciu lat przeszło wielu wybitnych muzyków. Do największych talentów należą niewątpliwie:
Jerzy Maksymiuk – światowej sławy pianista, kompozytor i dyrygent, twórca Polskiej Orkiestry Kameral­nej;
Ryszard Zimak – dyrygent i chórmistrz, były i obecny rektor UniwersytetuFryderyka Chopina w Warszawie;
Jan Kulaszewicz – dyrygent, twórca Państwowej Orkiestry Symfonicznej w Białymstoku;
Zbigniew Popielski (*1935-†2015) – kompozytor i wieloletni pedagog białostockich szkół muzycznych.
Nie sposób wymienić wszystkich spadkobierców tradycji kształceni  muzycznego w Białym­stoku, których nazwiska znaczą dziś wiele w Polsce i na świecie. Długa lista rozpoczętych tu karier artystycznych pozostaje wciąż otwarta…

40 lat wyższej uczelni muzycznej w Białymstoku – od Filii PWSM do Wydziału Instrumentalno-Pedagogicznego UMFC (1974-2014)
Decyzja o powołaniu do istnienia Filii Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej w Warszawie – piątej uczelni Białe­gostoku i zarazem pierwszej wyższej szkoły muzycznej po prawej stronie Wisły w powojennej Polsce – zapadła w Ministerstwie Kultury i Sztuki dnia 25 września 1974 roku. Zaważyły na niej z jednej strony starania białostockiego środowiska muzycznego, zainicjowane przez dyrektora ZPKA Tadeusza Bakuna i wizytatora Kuratorium Oświaty i Wychowania Jacka Puchnowskiego, z drugiej natomiast życzliwy stosunek władz macierzystej uczelni w Warszawie. Rektorem PWSM im. F Chopina był wówczas prof. Tadeusz Wroński (*1915-†2000) – wybitny skrzypek i pedagog, po dzień dzisiej­szy jeden z największych autorytetów w dziedzinie pedagogiki muzycznej. Pełnomocnikiem rektora do spraw powo­łania Filii, a następnie pierwszym prorektorem sprawującym opiekę nad nowo powstałą Uczelnią został prof. Zenon Brzewski (*1923-†1993).

Poparcie, jakie projekt utworzenia Filii zyskał u prof. Tadeusza Wrońskiego, wynikało przede wszystkim ze zrozumienia i zaakceptowania oryginalnego profilu mającej powstać uczelni, który zakładał kształcenie w pełni wykwalifikowanych nauczycieli gry na instrumentach na potrzeby szkół muzycznych pierwszego i drugiego stopnia. Idea stworzenia nowej formacji kształ­cenia muzycznego, wysuwającej na pierwszy plan wiedzę pedagogiczną i metodyczną w miejsce umiejętności czysto wirtuozowskich, stała się motorem istotnych przemian w dotychczasowym systemie wyższego szkolnictwa artystycz­nego w Polsce. Zapoczątkowany przez Filię kierunek studiów, określany jako pedagogika instrumentalna, po pewnym czasie wprowadzono również w innych uczelniach. Sekcje pedagogiczne przy wydziałach instrumentalnych otworzyły m.in. wyższe szkoły muzyczne w Gdańsku, Krakowie, Katowicach i Wrocławiu.

Warto dodać, że zamiar utworzenia Filii stano­wił część szerszego projektu organizacji kształcenia kadr artystycznych, opracowanego przez władze wo­jewódzkie. Koncepcja ta obejmowała również powo­łanie do życia agendy Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej im. A. Zelwerowicza, którego inicjatorem był dyrektor Białostockiego Teatru Lalek Krzysztof Rau. W październiku 1974 roku powstał w Białymstoku Wydział Lalkarski PWST w Warszawie, kierowanej wówczas przez wybitnego aktora Tadeusza Łomnickiego. Wydział ten, podobnie jak Filia PWSM, wyróż­niał się nowym w skali kraju profilem kształcenia. Wy­bór Białegostoku jako siedziby dwóch wyższych uczelni artystycznych – do dzisiaj jedynych tego typu placó­wek na wschód od Gdańska, Warszawy i Krakowa – usprawiedliwiał fakt, iż Podlasie było najbardziej za­niedbanym regionem spośród ziem składających się na tzw. ścianę wschodnią. Dodatkowy atut stanowiła stosunkowo dobra komunikacja z Warszawą, umożli­wiająca stałą opiekę merytoryczną dojeżdżającej ka­dry naukowo-dydaktycznej.

Uroczysta inauguracja pierwszego roku akade­mickiego w białostockiej Filii PWSM w Warszawie miała miejsce 16 listopada 1974 roku w sali widowiskowej gmachu Wojewódzkiej Rady Związków Zawodowych przy ul. Dzierżyńskiego (obecnie Legionowej). Uro­czystości przewodniczył i w imieniu Uczelni warszaw­skiej otwarcia dokonał rektor prof. Tadeusz Wroński. Immatrykulowano 21 studentów, którzy rozpoczęli czteroletnie studia magisterskie na Sekcji Pedagogiki Instrumentalnej w systemie wieczorowym. Start ten dokonywał się w warunkach bardzo skromnych, dziś raczej trudnych do wyobrażenia. Uczelnia nie posia­dała własnej bazy lokalowej ani materialnej. Znalazła tymczasową siedzibę w ZPKA, który udostępnił swoje pomiesz­czenia na mające odbywać się przez dwa dni w tygodniu zajęcia dydaktyczne. Stanowisko kierownika Filii objął dr Rafał Nowacki – pianista, pedagog warszawskiej PWSM.

Z początkiem roku akademickiego 1978/79 wprowadzony został w Uczelni drugi kierunek studiów. Powstała Sekcja Nauczycielska „A” Wydziału Wychowania Muzycznego, działająca w systemie dziennym. Na pierwszy rok przyjęto nieliczną grupę pięciu kandydatów. Ogółem w tym, piątym z kolei roku akademickim społeczność Uczelni tworzyło 78 studentów, 63 nauczycieli akademickich (w tym 6 zatrudnionych na etacie Filii) oraz 8 pracowników administracji i obsługi. Był to również rok, w którym pierwsi absolwenci Pedagogiki Instrumentalnej podjęli pracę zawodową – wszyscy zgodnie ze zdobytym wykształceniem. Listę absolwentów Uczelni otworzył już rok wcześniej, 6 czerwca 1977 roku, skrzypek Mieczysław Szymański – nauczyciel ZPKA i muzyk białostockiej orkiestry symfonicz­nej.

Lata 1974-80 przebiegały pod znakiem stopniowego rozwoju działalności dydaktycznej. Pomimo trudności lokalowych rozszerzał się zakres kształcenia, systematycznie rosła też liczba nauczanych specjalności. Kadra dydak­tyczna wywodziła się przede wszystkim z Białegostoku, a w przypadku braku specjalistów w określonej dziedzinie z PWSM w Warszawie. W Białymstoku źródłem pozyskania nauczycieli akademickich były głównie takie instytucje, jak Filharmonia Białostocka oraz ZPKA. Do prowadzenia przedmiotów uzupełniających zatrudniano wykładowców z in­nych białostockich uczelni – Filii Uniwersytetu Warszawskiego i Akademii Medycznej. Władzom Filii towarzyszyła nadzieja na rozwiązanie problemów lokalowych, a także – w dalszej perspektywie – na usamodzielnienie, wzorem bydgoskiej Filii PWSM w Łodzi. Liczono również, że stworzone zostaną możliwości artystyczno-naukowego rozwo­ju nauczycieli akademickich. Aspiracje środowiska białostockiego nie znajdowały jednak dostatecznego zrozumienia i poparcia u władz macierzystej Uczelni. W końcu lat siedemdziesiątych Filia przeżywała dość poważny kryzys stawia­jący pod znakiem zapytania jej dalszy rozwój.

W pierwszych latach swojego istnienia białostocka Uczelnia była ściśle podporządkowana poszczególnym wy­działom PWSM w Warszawie, funkcjonując faktycznie jako ich sekcje. Brakowało jednolitego, unormowanego toku oraz programów studiów. W 1976 roku cofnięto Filii uprawnienia do samodzielnego przeprowadzania rekrutacji i przeniesiono egzaminy wstępne do Warszawy. Na studia do Białegostoku kierowano kandydatów, którzy uzyskali niższą punktację na egzaminach wstępnych. Z drugiej strony wyróżniającym się studentom Filii proponowano prze­niesienie do Warszawy. Liczne były również przypadki odbywania w stolicy recitali dyplomowych dyplomantów Filii. Wszystko to przyczyniło się do powstania opinii o niższej randze studiów w Filii. Wyrazem obniżania prestiżu Uczelni był także raczej negatywny stosunek katedr, wydziałów i Senatu do wniosków o awansowanie pracowników naukowo-dydaktycznych Filii. Przez osiem lat żaden z zamieszkałych na stałe w Białymstoku muzyków – pedagogów nie awansował powyżej stopnia starszego asystenta lub wykładowcy.

U schyłku lat siedemdziesiątych Uczelnia funkcjonowała więc w atmosferze niepewności i zagrożenia. O prze­łamaniu tej niekorzystnej passy zadecydowała w głównej mierze godna podziwu determinacja i zaangażowanie całej społeczności akademickiej, a zwłaszcza ówczesnych kierowników Filii – profesorów Witalisa Raczkiewicza, Juliusza Borzyma oraz Janusza Dobrowolskiego, a także pełniącego obowiązki dyrektora administracyjnego Tadeusza Bakuna. Przełom, którego wyrazem było z jednej strony rozszerzenie zakresu kształcenia, z drugiej natomiast zapowiedź radykalnej poprawy warunków materialnych, nastąpił na początku lat osiemdziesiątych.

W roku akademickim 1980/81 w związku z du­żym zapotrzebowaniem na wykwalifikowanych nauczy­cieli muzyki w szkołach ogólnokształcących regionu utworzono Sekcję „B” na kierunku wychowania muzycz­nego. Fakt ten, pociągając za sobą wzrost liczby stu­dentów, przyspieszył długo oczekiwaną decyzję lokal­nych władz o przyznaniu Uczelni własnego obiektu. W dniu 22 maja 1981 roku wojewoda białostocki prze­znaczył na potrzeby Filii znajdujący się w budowie gmach przy ul. Kawaleryjskiej, który pierwotnie miał być sie­dzibą Środowiskowego Domu Kultury zwanego Domem Kombatanta. Bardzo korzystna lokalizacja w spokojnej dzielnicy, w pobliżu rezerwatu przyrody, w bliskim są­siedztwie Filii Uniwersytetu Warszawskiego i Politechni­ki, a także obszerna posesja umożliwiająca w perspekty­wie budowę domu studenta, stwarzały nadzieję na trwa­łe osadzenie w tym miejscu przyszłej samodzielnej wy­ższej szkoły muzycznej w Białymstoku, obliczonej na około 250 studentów. Budowa obiektu musiała jednak potrwać jeszcze kilka lat. W tym czasie należało przede wszystkim dostosować projekt budynku do wymagań innego, niż pierwotnie zakładano, użytkownika. Plany adaptacji obiektu opracowali profesorowie Witalis Racz-kiewicz i Juliusz Borzym oraz dyrektor Tadeusz Bakun. W dniu 17 listopada 1984 roku Uczelnia obcho­dziła – niestety jeszcze nie we własnym gmachu – jubi­leusz dziesięciolecia, uświetniony uroczystym koncertem studentów i pedagogów w sali Filharmonii Białostockiej. Bilans tych dziesięciu lat zamknął się liczbą 148 absol­wentów – 137 instrumentalistów oraz 11 absolwentów sekcji „A” Wychowania Muzycznego. W roku akademickim 1984/85 studiowało już w białostockiej Uczelni ogółem 113 studentów. Liczba ta miała jeszcze wzrosnąć w związku z wprowadzeniem w październiku 1986 roku studiów dziennych na sekcji Pedagogiki Instrumentalnej. Od tego momentu system dzienny zaczął dominować nad wieczorowym, co pociągnęło za sobą stopniową zmianę profilu środowiska studenckiego. O ile wcześniej przeważającą grupę stanowili aktywni zawodowo nauczyciele, którzy roz­poczynając studia legitymowali się kilku-, a nawet kilkunastoletnim stażem pracy, o tyle na przełomie lat osiemdziesią­tych i dziewięćdziesiątych zdecydowaną większość wśród kandydatów stanowili ludzie młodzi, bezpośrednio po maturze. Sprzyjało to konsolidacji środowiska oraz rozwojowi różnych form życia studenckiego. Młodzież muzyczna Białegostoku coraz częściej zaznaczała swój udział w różnych imprezach akademickich na terenie miasta.

W roku 1986, w efekcie zmian organizacyjnych w strukturze AMFC, utworzono stanowisko prorektora do spraw Filii, pracującego i urzędującego w Białymstoku. Wcześniej opieka nad Filią leżała w zakresie kompetencji prorektorów Akademii warszawskiej. Byli nimi: wspomniany już prof. Zenon Brzewski, a następnie pro­fesorowie Jan Szmańda, Lech Puchnowski i Jerzy Artysz. Pierwszym prorektorem białostockiej Uczelni został prof. Juliusz Borzym (*1925-†2010) – doświadczony i wybitny pianista, kompozytor, pedagog. Wyjątkowa osobowość Profesora jako człowieka i muzyka o bardzo bogatej biografii artystycznej, oddziaływała na studentów i wszystkich pracowników Szkoły. Karierę zawodową prof. Borzym rozpoczął tuż po wojnie. W 1947 roku ukończył Konserwatorium Muzyczne Św. Cecylii w Rzymie. Po powrocie do Polski zmuszony był niejako do „nostryfikowania” dyplomu włoskiej uczelni, którego ówczesna władza nie chciała uznać. Swoje kolejne studia piani­styczne odbył więc Profesor w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Warszawie w klasie prof. Margerity Trombini-Kazuro. Potem już na stałe związał się z warszawską uczelnią, gdzie przeszedł przez wszystkie szczeble kariery akademickiej. Obok intensywnej pracy dydaktycznej prof. Borzym prowadził bardzo bogatą i wszechstronną działal­ność artystyczną. Często koncertował jako pianista, klawesynista i organista, grał w zespołach kameralnych, kompono­wał. Przez wiele lat współpracował z Warszawską Operą Kameralną, której był współzałożycielem i pierwszym kierow­nikiem muzycznym. Dokonał również wielu nagrań płytowych, radiowych i telewizyjnych.

Kadencja prof. Juliusza Borzyma – wielkiego przyjaciela młodzieży, całym sercem oddanego sprawom Akademii – upłynęła pod znakiem dynamicznego rozwoju Uczelni, której pozycja w regionie stawała się coraz bardziej znacząca. Faktem o przełomowym znaczeniu dla dalszych losów Filii było uzyskanie nowej, własnej siedziby.

W dniu 7 października 1987 roku miała miejsce uroczysta inauguracja pierwszego roku akademickiego w gma­chu przy ulicy Kawaleryjskiej. W oddanym do dyspozycji Uczelni budynku znalazły się m.in.: sale – koncertowa i kameralna, posiadające odpowiednio 180 i 50 miejsc, studio nagrań, przystosowane do obsługi obu sal, sala orga­nowa, 21 sal wykładowych oraz biblioteka i fonoteka wyposażona w dwie kabiny odsłuchu. Trzy lata później w sali organowej zainstalowano instrument – jedenastogłosowe organy, zbudowane przez organmistrza Andrzeja Kowalewskiego z Braniewa. Nowe pomieszczenia udało się w stosunkowo krótkim czasie wyposażyć w niezbędne do prowa­dzenia działalności dydaktycznej instrumenty muzyczne, zwłaszcza fortepiany, a także meble i wszelkiego rodzaju pomoce naukowe. W głównej mierze było to zasługą dyrektora Tadeusza Bakuna, który wykazał wiele przedsiębiorczości i poświęcenia. Rozpoczęcie działalności we własnej siedzibie oznaczało więc – jak już wspomniano – przełom w historii Uczelni. Po trzynastu latach funkcjonowania w prowizorycznych warunkach, bez własnej bazy lokalowej i ma­terialnej, Filia uzyskała wreszcie możliwość rozwoju na miarę aspiracji wyższej szkoły artystycznej końca XX wieku.

W roku 1990 na stanowi­sko prorektora do spraw Filii wy­brany został prof. Andrzej Zieliński – wiolonczelista, pedagog AMFC w Warszawie, związany z białostocką Uczelnią prawie od początku jej istnienia. Pełnił on tę funkcję przez obejmujący dwie kadencje okres 6 lat, będąc jed­nocześnie prorektorem do spraw studenckich w macierzystej Uczelni. Były to lata intensyw­nych przemian demokratycznych w naszym państwie, niosących za sobą nowe wyzwania, szanse, a także problemy. Przełom ustro­jowy, jaki dokonał się w Polsce w roku 1989, otworzył przed wszystkimi uczelniami szerokie perspektywy. Wzrosła ich samo­dzielność, co w połączeniu z możliwością swobodnej wymiany informacji stwarzało warunki do nawiązywania kontak­tów i współpracy z ewentualnymi partnerami zagranicznymi. Z drugiej jednak strony trudna sytuacja ekonomiczna kraju zmuszała do szczególnej troski o sprawy bytowe, których rozwiązanie wymagało poznania surowych reguł gospodarki rynkowej.

Jednym z najważniejszych przedsięwzięć ówczesnych władz Uczelni była realizacja, rozpoczętego jeszcze w 1988 roku z inicjatywy prof. Juliusza Borzyma, projektu budowy domu studenta. Na początku dekady lat dziewięćdziesią­tych Filia AMFC nie była już bowiem uczelnią o wyłącznie regionalnym zasięgu. Coraz większą część społeczności studenckiej stanowiła młodzież pochodząca z odległych regionów kraju, przede wszystkim ze Śląska, Lubelszczyzny, Warmii i Mazur. Studiowali tu również stypendyści z zagranicy, m.in. z Białorusi, Armenii i Korei Południowej. W tej sytuacji skromna baza noclegowa, wynajmowana dotychczas w domach studenckich Politechniki Białostockiej, prze­stała być wystarczająca. Projekt własnego domu studenta zakładał wybudowanie czterech pawilonów, w których zna­lazłoby się łącznie 226 miejsc w pokojach dwuosobowych, dodatkowe pomieszczenia dydaktyczne, a także sale do ćwiczeń.
Decyzja o rozpoczęciu budowy podjęta została na pod­stawie zawartego w dniu 15 lu­tego 1989 roku porozumienia pomiędzy wojewodą białostoc­kim a ministrem kultury i sztu­ki, które dawało gwarancje sfi­nansowania całości inwestycji. Trudna rzeczywistość nadchodzących lat sprawiła, że nie udało się dotrzymać danych obietnic. Nadszedł moment, gdy szanse na wybudowanie domu studenta wydawały się wręcz przekreślone. Przedsiębiorstwo budowlane, które było głównym wykonawcą inwestycji, ogłosiło upadłość, a władze, zarówno wojewódzkie jak i centralne, wycofały się z dalszego finansowania obiektu. Fakt, że mimo tak wielu przeszkód doprowadzono do końca, a tym samym uratowa­no przed zniszczeniem, budowę jednego z planowanych pawilonów, graniczył z cudem. Powodzenie tej inwestycji okupione zostało wielkim wysiłkiem przede wszystkim ze strony prorektora Andrzeja Zielińskiego, jak również dziekana Witalisa Raczkiewicza, dyrektora administracyjnego Jana Kozioła oraz innych pracowników Filii. Ciągłe starania o zdobycie środków finansowych wymagały w tych trudnych czasach szczególnej cierpliwości, dyplomacji i rozwagi.

W grudniu 1994 roku nieopodal Uczelni stanął czterokondygnacyjny budynek domu studenta, posiadający 28 dwuosobowych pokoi o bardzo wysokim standardzie. Obiekt ten do dnia dzisiejszego jest jednym z lepiej wyposażonych domów akademickich w Polsce. Warto dodać, że pracę jego projektantów i budowni­czych uhonorowano wyróżnieniem Polskiego Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Budownictwa w konkursie na budowę roku 1994. Oddanie do użytku domu studenta w radykalnym stopniu poprawiło sytuację bytową studentów Filii. Fakt posiadania przez Uczelnię własnego zaplecza hotelowego umożliwił również organizowanie w niej letnich kursów muzycznych. Siedziba Filii, której dodatkowym atutem było atrakcyjne położenie z dala od wielkomiejskiego zgiełku, stała się odtąd miejscem regularnych spotkań muzyków z różnych stron Polski i świata.

Początek lat dziewięćdziesiątych przyniósł też wiele nowych przedsięwzięć w dziedzinie działalności meryto­rycznej Uczelni. Za najważniejsze z nich należy niewątpliwie uznać utworzenie przy Filii AMFC w roku 1991 tzw. szkoły ćwiczeń, przekształconej trzy lata później w Filię Państwowej Szkoły Muzycznej I stopnia ZPKA w Białymsto­ku. Idea powołania do życia szkoły ćwiczeń zrodziła się w związku z dążeniem władz Uczelni do zreformowania systemu praktyk pedagogicznych studentów Filii, które dotychczas realizowane były w ZPKA, pod kierunkiem pracu­jących tam nauczycieli. Nowy projekt zakładał odbywanie praktyk w murach Uczelni według znacznie rozszerzonego i zmodyfikowanego programu. Obejmował on trzyletni cykl zajęć. W pierwszym roku studenci poszczególnych klas uczestniczyli w lekcjach prowadzonych z uczniami szkoły ćwiczeń przez asystentów, adiunktów i profesorów na zasadzie obserwacji. Podczas dwóch kolejnych lat byli natomiast zobowiązani do samodzielnego prowadzenia lekcji, oczywiście, pod stałą opieką i kontrolą pedagogów Uczelni. System ten miał wiele zalet. Przede wszystkim pozwalał na całkowite wykluczenie przypadkowości kontaktu pomiędzy studentem-praktykantem a uczniem. Paru uczniów, reprezentujących odpowiednio początkowy i zaawansowany etap nauki, przydzielano bowiem poszczególnym studentom na cały okres trwania praktyk. W efekcie ta blisko trzyletnia praca pedagogiczna studentów czyniła z nich faktycznie początkujących nauczycieli, w dużym stopniu odpowiedzialnych za przyszłość powierzonych im uzdolnio­nych dzieci.

Autorem koncepcji pro­gramowej szkoły ćwiczeń był pełniący wówczas funkcję pro­dziekana prof. Jan Kadłubiski – pianista, inicjator wielu waż­nych przedsięwzięć artystycz­nych i naukowych tak w AMFC w Warszawie, jak też w Filii w Białymstoku. Opracowany przez niego projekt nawiązy­wał do tradycji słynnego Insty­tutu im. Gniesinych w Mo­skwie. W Polsce był to ekspe­ryment pionierski, który przy­czynił się do rozszerzenia pe­dagogicznego profilu kształce­nia muzycznego, od początku przyjętego zresztą jako model w białostockiej Uczelni. Reali­zacja tego projektu nie była zadaniem łatwym. Wielu starań wymagało niejako zalegalizowanie nowo utworzonej placówki poprzez dostosowanie jej do formalno-prawnych kryteriów funkcjonowania państwowej szkoły muzycznej. Fakt, że już w 1994 roku szkoła ćwiczeń rozpoczęła działalność jako wspomniana Filia ZPKA, należy uznać za niewątpliwy sukces ówczesnych władz i wielu pracowników Uczelni. Istotny wkład w rozwój szkoły ćwiczeń wnieśli przede wszystkim ówczesny prorektor Andrzej Zieliński oraz dziekan Witalis Raczkiewicz – współautorzy założeń merytorycznych tej formacji, a także adiunkt Karol Olszewski, który objął funkcję kierownika szkoły, którą pełni po dzień dzisiejszy.

W roku 1992 w związku z zaleceniami tzw. pedagogizacji studiów artystycznych, sformułowanymi przez Radę Wyższego Szkolnictwa Artystycznego, w Akademii Muzycznej w Warszawie powołano do życia Międzywydziałową Katedrę Pedagogiki Instrumentalnej. Ze względu na specyfikę tej formacji, skupiającej pedagogów z większości wy­działów Uczelni, kierująca nią prof. Lidia Kozubek postanowiła otworzyć również niejako oddział katedry w Białym­stoku. Urzeczywistnienie tego zamiaru miało istotne znaczenie dla dalszych losów Filii.

Sekcja Międzywydziałowej Katedry Pedagogiki Instrumentalnej AMFC, na czele której stanął prof. Jan Kadłubiski, rozpoczęła działalność z dniem 1 lutego 1992 roku i istniała do końca roku akademickiego 1995/96. Jako gremium skupiające właściwie wszystkich pedagogów Filii, Katedra Pedagogiki Instrumentalnej sprzyjała większej inte­gracji środowiska akademickiego. Jej powstanie zaowocowało niemal natychmiast znacznym ożywieniem działalności artystycznej i naukowej.

Większość inicjowanych przez Katedrę imprez – w tym zwłaszcza odbywające się już wówczas regularnie koncerty – adresowana była nie tylko do społeczności Uczelni, lecz także do szerokiego grona melomanów Białego­stoku. Dzięki temu Filia z roku na rok zjednywała sobie coraz więcej sympatyków i stałych gości, wiernie uczestniczą­cych w koncertach czy wykładach. Wyrazem wzrastającej roli kulturotwórczej Uczelni w środowisku lokalnym było założenie już w roku 1992 Towarzystwa Przyjaciół Akademii Muzycznej w Białymstoku. Działalność Towarzystwa, które dziś (obecnie pod nazwą Towarzystwa Przyjaciół Uniwersytetu Muzycznego) liczy blisko stu członków, stanowi oparcie dla wielu cennych inicjatyw artystycznych, realizowanych zarówno w murach Uczelni, jak też we współpracy z wieloma partnerami instytucjonalnymi współtworzącymi kulturę muzyczną w stolicy Podlasia.

W roku akademickim 1994/95, rozpoczynającym trzecie dziesięciolecie istnienia Uczelni, kształciło się w niej już 182 studentów – zdecydowana większość w liczbie 146 osób na studiach dziennych. Kadrę pedagogiczną two­rzyło 87 nauczycieli akademickich, w tym 5 profesorów, 9 adiunktów, 13 asystentów, 32 starszych wykładowców oraz 28 wykładowców. W roku 1994 mury Uczelni opuścił też pierwszy rocznik absolwentów studiujących według rozsze­rzonego do pięciu lat programu studiów.

Wprowadzenie pięcioletniego toku kształcenia – jako efekt dostosowania studiów w Filii do programu wydzia­łów instrumentalnych macierzystej Uczelni w Warszawie – pociągało za sobą zwiększenie wymagań stawianych stu­dentom w zakresie umiejętności gry na instrumencie. Egzamin magisterski, na który składały się: publiczny recital, dwie komisyjne lekcje z uczniami o różnym stopniu zaawansowania oraz obrona pracy pisemnej, został poszerzony o drugi recital dyplomowy. Absolwenci Filii uzyskiwali zatem pełne przygotowanie pedagogiczne, reprezentując przy tym wyższy, odpowiadający kryteriom innych uczelni muzycznych w kraju, poziom umiejętności wykonawczych. Zdo­byte przez nich wykształcenie w większym niż dotychczas stopniu pozwalało na podjęcie działalności estradowej, rozszerzając tym samym perspektywy kariery zawodowej.

Konsekwencją wprowadzenia pięcioletniego systemu studiów była zmiana nazwy kierunku pedagogiki instru­mentalnej na instrumentalistykę, która obok wychowania muzycznego wchodziła w skład istniejącego już wówczas w strukturze Filii Wydziału Instrumentalno-Pedagogicznego. Rozszerzenie zakresu kształcenia objęło również kieru­nek wychowania muzycznego. Zmodyfikowany, pięcioletni program studiów zakładał wykształcenie chórmistrzów – specjalistów w dziedzinie prowadzenia zespołów wokalnych i wokalno-instrumentalnych. W roku 1997 utworzono ponadto nowe specjalności – muzykę szkolną, służącą przygotowaniu nauczycieli szkół ogólnokształcących oraz muzykę kościelną. W lutym 1998 roku, głównie na potrzeby kierunku wychowania muzycznego, powołano do życia Zakład Foniatrii. Studenci zdobywają tam wiedzę w zakresie podstaw anatomii i fizjologii głosu ludzkiego, którą wykorzystują później w praktyce podczas zajęć z emisji głosu oraz chóru.

W 1996 roku na stanowisko prorektora AMFC do spraw Filii został wybrany prof. Witalis Raczkiewicz (*1937-†2007) – pianista, chopinista, od wielu lat związany z Międzynarodowym Konkursem Chopinowskim w Warszawie jako jego dyrektor i mąż zaufania jury, uczestniczący także w pracach nad przygotowaniem Wydania Narodowego Dzieł Chopina. Kierownic­two Wydziału Pedagogiki Muzycznej objęli wówczas również: wybrany na stanowisko dziekana klarnecista prof. Beniamin Przeździęk (*1938-†2014), a także prodziekani: prof. Bożenna Sawicka – dyrygentka i teoretyk muzyki, oraz adiunkt Leszek Sokołowski – kontrabasista.

W tej kadencji władz Uczelni pewnym zmianom uległy organiza­cyjne ramy działalności merytorycznej. Na skutek rozwiązania Międzywydziałowej Katedry Pedagogiki Instrumental­nej AMFC, z początkiem roku akademickiego 1996/97, przestała również istnieć sekcja Katedry w Białymstoku. Na mocy decyzji rektora Andrzeja Chorosińskiego poszczególni pedagodzy Filii przypisani zostali do odpowiadających ich specjalnościom katedr Akademii w Warszawie. Miało to służyć zacieśnieniu wzajemnych kontaktów pomiędzy Filią a macierzystą Uczelnią i w konsekwencji większej koordynacji celów i zadań naukowo-dydaktycznych w poszczegól­nych dziedzinach. W rzeczywistości działalność nauczycieli akademickich Filii w pracach katedr Akademii warszaw­skiej okazała się jednak raczej iluzoryczna. Systematyczny udział w posiedzeniach katedr utrudniał fakt, iż odbywały się one raz w miesiącu, zazwyczaj w połowie tygodnia, tj. w momencie największego nasilenia zajęć dydaktycznych. Coraz bardziej widoczna stawała się więc potrzeba stworzenia również tu, na miejscu, warunków do podejmowania zorganizowanych form działalności naukowo-badawczej.

Wychodząc naprzeciw oczekiwaniom środowiska akademickiego Filii w roku akademickim 1998/99 władze AMFC powołały do życia w Białymstoku dwa zakłady zobowiązane do samodzielnego prowadzenia badań w zakresie pedagogiki muzycznej i chóralistyki, tj. w tych dziedzinach, w których białostocka Uczelnia ma szczególnie bogaty dorobek. Były to: Zakład Pedagogiki Muzycznej, kierowany przez prof. Andrzeja Zielińskiego, oraz Zakład Dyrygen­tury Chóralnej, którego kierownictwo objęła prof. Violetta Bielecka – twórczyni i dyrygentka kilku białostockich chórów, laureatka wielu nagród w ogólnopolskich i międzynarodowych konkursach chóralnych.

Lata 1996-1999 zaznaczyły się również nawiązaniem przez Uczelnię pierwszych kontaktów zagranicznych. Prof. Witalis Raczkiewicz zainicjował współpracę z Katedrą Fortepianu Konserwatorium w Mińsku – szkoły, której renomowa­na pozycja w kształceniu pianistów uznawana jest dzisiaj na całym świecie. Nadzieje na trwałą wymianę doświadczeń stworzyła także zapoczątkowana w 1998 roku współpraca AMFC w Warszawie z Litewską Akademią Muzyczną w Wilnie. Dzięki tym kontaktom białostocka Akademia zyskała nowego partnera, a mianowicie filię wileńskiej uczelni w Kownie. Deklaracje o nawiązaniu oficjalnej współpracy obie strony złożyły w Białymstoku dnia 9 października 1998 roku podczas inauguracji roku akademickiego 1998/99, w której uczestniczył prorektor kowieńskiej uczelni doc. Romas Czepinskas. W marcu 1999 roku w Filii miał miejsce pierwszy koncert w wykonaniu studentów i pedagogów z Kowna, a niespełna dwa miesiące później delegacja białostockiej Uczelni udała się z rewizytą na Litwę. Wymienne koncerty, stanowiące okazję do konfrontacji dorobku artystycznego obu szkół, to tylko część realizowanego po dzień dzisiejszy projektu wzajemnej współpracy.

W październiku 1999 roku Filia AMFC uroczyście obchodziła jubileusz 25-lecia. Ćwierć wieku istnienia Uczelni zaowocowało przede wszystkim wykształceniem 642 profesjonalnych artystów muzyków różnych specjalności, jak też wyraźnym rozwojem kadry dydaktyczno-naukowej. W roku akademickim 1999/2000 w gronie pedagogów Filii było 8 samodzielnych pracowników naukowych oraz 12 wykładowców w stopniu doktora.
Kolejne pięć lat istnienia Uczelni, wkraczającej w XXI wiek, można uznać za okres szczególnie dynamicznych przemian, które miały na celu z jednej strony podniesienie poziomu kształcenia, z drugiej zaś dalszą promocję Akademii – jako ważnego ośrodka krzewienia szeroko pojętej kultury muzycznej – w Białymstoku, całym regionie Podlasia, a także w skali ogólnopolskiej. W AMFC w Warszawie zniesiono stanowisko prorektora do spraw Filii, a pieczę nad białostocką Uczelnią w roku 2002 objął bezpośrednio nowo wybrany rektor – profesor Ryszard Zimak. Wydział Instrumentalno-Pedagogiczny, kierowany w tym okresie przez dziekanów: prof. Bożennę Sawicką (1999-2002), a następnie prof. Leszka Sokołowskiego (2002-2008) stopniowo zmieniał swoje oblicze, stając się nowoczesnym, promującym zarówno własne przedsięwzięcia, jak też otwartym na inicjatywy płynące z zewnątrz, centrum życia muzycznego.

W tym okresie rozszerzeniu uległ profil kształcenia; na obu kierunkach wprowadzono szereg nowych przedmiotów, dostosowując program studiów do standardów opracowanych przez Ministerstwo Edukacji Narodowej. Zmianie uległa przy tym nazwa kierunku wychowania muzycznego na: edukacja artystyczna w zakresie sztuki muzycznej (obowiązuje od października 2001). W październiku 2002 roku utworzono w Filii dwa nowe zakłady: Zakład Instrumentów Smyczkowych, którego kierownictwo objął skrzypek, prof. Stanisław Kuk i Zakład Instrumentów Dętych, na którego czele stanął prof. Beniamin Przeździęk. Ponadto Uczelnia, wychodząc naprzeciw reformie szkolnictwa ogólnokształcącego, w roku akademickim 2000/2001 i następnym zorganizowała – z inicjatywy prof. Bożenny Sawickiej – studia podyplomowe na kierunku „Sztuka”, adresowane do nauczycieli przedmiotów artystycznych w szkołach podstawowych, gimnazjach i liceach. Obejmujące trzy semestry studium ukończyły 32 osoby. W tym samym roku akademickim 2000/2001 utworzono też w Uczelni Eksperyntalne Przedszkole Muzyczne – nowoczesną placówkę kształcenia muzycznego małych dzieci, służącą jako miejsce praktyk pedagogicznych studentom kierunku edukacji artystycznej.
W roku 2004 uroczyście obchodzono jubileusz 30-lecia białostockiej Filii AMFC. Z tej okazji wydano dwujęzyczny, polsko-angielski i ponad stustronicowy folder zawierający bogatą dokumentację historii Uczelni oraz jej dorobku dydaktycznego, artystycznego i naukowego. Patronat honorowy nad tym ważnym wydarzeniem sprawował ówczesny minister kultury Waldemar Dąbrowski.

Początek czwartego dziesięciolecia przyniósł wiele istotnych zmian świadczących o nieprzerwanym i coraz bardziej dynamicznym rozwoju tej wciąż jedynej polskiej placówki wyższego szkolnictwa muzycznego po prawej stronie Wisły, która na trwałe wrosła już w życie kulturalne Białegostoku i całego regionu Podlasia.

Stopniowemu rozszerzeniu ulegała oferta dydaktyczna i program studiów. W roku akademickim 2004/2005 otwarto w Filii klasę śpiewu solowego, która dała początek uruchomionemu dwa lata później nowemu kierunkowi – wokalistyce. Inicjatorami tego przedsięwzięcia byli: wybitna polska śpiewaczka, prof. Urszula Trawińska-Moroz, kierująca wówczas Wydziałem Wokalno-Aktorskim AMFC oraz ówczesny dziekan, prof. Leszek Sokołowski. Przez dziesięć lat studia wokalne ukończyło w Białymstoku 20 młodych i utalentowanych śpiewaków, z których wielu debiutowało już na scenie otwartej we wrześniu 2012 roku Opery i Filharmonii Podlaskiej – Europejskiego Centrum Sztuki, obecnie największej w regionie instytucji kultury.

W roku akademickim 2007/2008, w związku z wdrażanym wówczas w polskim szkolnictwie wyższym tzw. systemem bolońskim, Uczelnia wprowadziła studia dwustopniowe: licencjackie pierwszego stopnia i magisterskie drugiego stopnia. Zmianie tej towarzyszyło opracowanie i wprowadzenie w życie nowych programów studiów – wzbogaconych o cały wachlarz nowych przedmiotów i tym samym bardziej dostosowanych do różnych możliwości kariery zawodowej absolwentów. Praktyka ośmiu już blisko lat funkcjonowania nowego systemu pokazuje, że większość absolwentów studiów I stopnia kontynuuje w Białymstoku studia na etapie magisterskim, co dobrze świadczy z jednej strony o poziomie tutejszej edukacji, z drugiej zaś o istnieniu silnej więzi studentów z całym środowiskiem akademickim. Ponadto, nie należą do rzadkości przypadki, gdy na studia II stopnia do białostockiej Filii zgłaszają się absolwenci z dyplomami licencjata innych polskich uczelni muzycznych. Warto dodać, że w ostatnich latach systematycznie wzrasta też – na obu etapach – liczba studentów z zagranicy, głównie posiadających Kartę Polaka obywateli Białorusi, Litwy i Ukrainy.

Od października 2005 roku przez dwie kolejne kadencje funkcję rektora macierzystej Uczelni sprawował prof. Stanisław Moryto – wybitny kompozytor i organista, wychowawca kilku pokoleń młodych kompozytorów polskich. W tym okresie nastąpiło kilka ważnych zmian związanych z działalnością Akademii Muzycznej im. Fryderyka Chopina w Warszawie, w tym także jej białostockiej agendy. Na skutek wprowadzenia nowych uregulowań prawnych uczelnia w Białymstoku, jako jednostka jednowydziałowa utraciła status filii i decyzją Senatu AMFC w styczniu 2007 roku przemianowana została w Wydział Instrumentalno-Pedagogiczny – siódmy i przy tym jedyny zamiejscowy wydział warszawskiej Akademii. Kilkanaście miesięcy później, w kwietniu 2008 roku największa uczelnia muzyczna w Polsce uzyskała rangę uniwersytetu, a tym samym białostocka jednostka stała się Wydziałem Instrumentalno-Pedagogicznym Uniwersytetu Muzycznego Fryderyka Chopina.

W efekcie wciąż poszerzanej oferty dydaktycznej, jak również systematycznie rosnącej liczby studentów, konieczne stało się powiększenie bazy lokalowej białostockiego wydziału. Jeszcze pod koniec lat dziewięćdziesiątych zaplanowano wybudowanie na terenie Uczelni nowego gmachu mającego służyć celom dydaktycznym. Z uwagi na brak środków finansowych przez długi czas realizacja tej inwestycji nie była jednak możliwa. Promyk nadziei pojawił się w roku 2006, kiedy to udało się opracować projekt budynku dydaktycznego. Niestety, na jego wprowadzenie w życie trzeba było poczekać przez kilka kolejnych lat. Przełom nastąpił dopiero w roku 2013, gdy wreszcie Uczelnia pozyskała fundusze na budowę. 23 listopada tego roku uroczyście wmurowano kamień węgielny pod mający powstać gmach i niezwłocznie rozpoczęto prace budowlane. W chwili obecnej, tj. w roku jubileuszu czterdziestolecia druga siedziba uczelni jest już w fazie prac wykończeniowych i prawdopodobnie z początkiem roku akademickiego 2015/16 otworzy podwoje dla studentów, pedagogów i wszystkich pracowników. W nowoczesnym i estetycznie wyglądającym budynku – połączonym zewnętrznym korytarzem z domem studenta – znajduje się sala audytoryjna na 60 miejsc, 14 sal dydaktycznych oraz 6 pomieszczeń administracyjnych. Jego powierzchnia całkowita wynosi 1247 metrów kwadratowych, a kubatura 5800 metrów sześciennych. Otwarcie nowego gmachu, z wielką radością oczekiwane przez całą społeczność akademicką, z pewnością przyczyni się w sposób zasadniczy do poprawy warunków studiowania.

Ostatnie lata w historii Wydziału, kierowanego przez dziekanów: prof. Włodzimierza Promińskiego – skrzypka, prymariusza znanego Kwartetu Camerata (2008-2012) i prof. Bożennę Sawicką (od 2012 roku), przyniosły też wiele cennych zmian strukturalnych i – co za tym idzie – dotyczących bezpośrednio aktywności w sferze merytorycznej. W tym okresie powołano do istnienia aż cztery nowe zakłady, wskutek czego liczba tych autonomicznych jednostek naukowo-dydaktycznych wzrosła do siedmiu zespołów. Z początkiem roku akademickiego 2010/11 rozpoczęły działalność: Zakład Fortepianu, Klawesynu i Organów (pod przewodnictwem pianistki, prof. Ludmiły Kasjanienko; trzy lata później kierownictwo przejął prof. Edward Wolanin) oraz Zakład Wokalistyki (kierowany po dzień dzisiejszy przez prof. Cezarego Szyfmana). W tym samym czasie rozszerzeniu uległ też obszar kompetencji Zakładu Instrumentów Dętych, przemianowanego na Zakład Instrumentów Dętych, Akordeonu, Perkusji i Gitary, pracującego w latach 2006-2012 pod kierunkiem flecistki, dr hab. Krystyny Gołaszewskiej, a następnie akordeonisty, prof. Zbigniewa Koźlika (od 2012 roku). Niedługo potem utworzono, tj. w październiku 2012 roku utworzono Zakład Kameralistyki, którego kierownictwo objął pianista, prof. Jerzy Maciejewski. Najmłodszy spośród działających dzisiaj na Wydziale Zakład Edukacji Artystycznej został powołany w roku 2013, a jego kierownikiem została dr hab. Anna Olszewska. Swoją działalność kontynuowały też nieprzerwanie istniejące od lat zakłady, tj. Zakład Dyrygentury Chóralnej, w którym po prof. Violetcie Bieleckiej kierownictwo objęły: prof.Bożenna Sawicka (w latach 2005-2012) i prof. Wioletta Miłkowska (od 2012 roku) oraz Zakład Instrumentów Smyczkowych, kierowany od października 2013 roku przez prof. Leszka Sokołowskiego. Działalność wszystkich zakładów przyczyniła się nie tylko do usprawnienia procesu dydaktycznego w ramach poszczególnych specjalności kierunkowych, lecz także do znacznego wzmożenia aktywności na polu artystyczno-naukowym, owocując realizacją wielu cennych przedsięwzięć koncertowych i edukacyjnych.
Bardzo istotny nurt w codziennym funkcjonowaniu Wydziału stanowi działalność artystyczna, poprzez którą środowisko akademickiego wnosi znaczący wkład w życie muzyczne Białegostoku i całego regionu Podlasia. Podjęcie inicjatyw artystycznych na szeroką skalę datuje się na przełom lat osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych, wkrótce po wprowadzeniu się do nowego gmachu przy ulicy Kawale­ryjskiej. Wcześniej rozwój życia koncertowego był znacznie utrudniony ze względu na brak własnej bazy lokalowej i związany z nim system studiów na zasadzie zjazdów. Przedsięwzięcia artystyczne ograniczały się wówczas do odby­wających się sporadycznie koncertów okolicznościowych, audycji studenckich oraz indywidualnych występów po­szczególnych pedagogów.

Od blisko dwudziestu pięciu lat działalność koncertowa Uczelni prowadzona jest z regularnością właściwą sezonowi artystycznemu w profesjonalnych instytucjach kultury i przybiera wielorakie formy. Najważniejsze z nich to: cotygodniowe recitale i koncerty kameralne w wykonaniu zapraszanych artystów – w tym także pedagogów Uczelni, okazjonalne cykle koncertowe i festi­wale oraz różnego rodzaju prezentacje studentów i pedagogów, wynikające bezpośrednio z działalności dydaktycznej. Organizacją wszystkich imprez artystycznych zajmuje się Biuro Koncertowe, utworzone w 1990 roku z inicjatywy prof. Jana Kadłubiskiego. Po dwunastu latach na stanowisku Pełnomocnika Rektora ds. Artystycznych prof. Kadłubiskiego zastąpił prof. Włodzimierz Promiński, który kierował biurem do roku 2012. Obecnie funkcję tę pełni prodziekan Wydziału, klawesynistka prof. Lilianna Stawarz. Miarą dynamicznej działalności biura koncertowego jest średnio ponad 50 koncertów oraz kilkanaście seminariów dla instrumentalistów, wokalistów i nauczycieli szkolnictwa muzycznego, organizowanych każdego roku akademickiego.

W cotygodniowych wtorkowych koncertach uczestniczy w nich nie tylko społeczność akademic­ka, lecz także – dzięki stałym anonsom w formie afiszów, informacji prasowych i radiowych – liczne grono białostockich meloma­nów. W myśl koncepcji stworzonej przez prof. J. Kadłubiskiego wtorkowe wieczory w Akademii są przede wszystkim „estradą mistrzów”, miejscem spotkań studiującej tu młodzieży oraz szerszej publiczności z osobowościami artystycznymi dużego formatu. Służą one również prezentacji dorobku artystycznego Uczelni, wpisując się w życie muzyczne stolicy Podlasia.

Od lat studenci i pedagodzy Wydziału biorą udział w odbywających się rokrocznie na terenie miasta cyklach koncertowych. Stałą publiczność zyskały już sobie takie wydarzenia, jak przede wszystkim cykl niedzielnych koncertów kameralnych pn. Muzyka w Starym Kościele, organizowany z inicjatywy prof. Leszka Sokołowskiego w najstarszej białostockiej świątyni oraz Muzyka Mistrzów Baroku – wieczory muzyki dawnej prezentowanej w auli Pałacu Branickich przez zespół Diletto dr Anny Moniuszko. Ponadto każdego roku Uczelnia współuczestniczy w Podlaskim Festiwalu Nauki i Sztuki – szerokim forum naukowo-artystycznym, służącym promocji i popularyzacji osiągnięć środowiska akademickiego stolicy Podlasia.

Od grudnia 1999 roku Uczelnia jest głównym organizatorem i gospodarzem Międzynarodowego Konkursu Duetów Fortepianowych – pierwszego konkursu muzycznego dla pianistów w tej kategorii w Polsce i trzeciego, po Monachium i Miami, na świecie. Inicjatorką i autorką koncepcji programowej tego pionierskiego przedsięwzięcia jest prof. Barbara Halska – znana pianistka i kameralistka, wieloletni pedagog Uniwersytetu Muzycznego Fryderyka Chopina. Do roku 2011 konkurs ten, organizowany regularnie co 3 lata, odbył się już pięciokrotnie; w zmaganiach konkursowych wzięło udział prawie 100 duetów fortepianowych z wielu krajów świata.
Istotnym dopełnieniem działalności dydaktycznej i artystycznej Wydziału Instrumentalno-Pedagogicznego są przedsięwzięcia o charakterze naukowo-badawczym. W związku ze specyfiką profilu Uczelni zdecydowana większość podejmowanych w tej dziedzinie inicja­tyw dotyczy problematyki wykonawstwa muzycznego oraz metodyki kształcenia instrumentalistów, wokalistów, chórmistrzów oraz przyszłych nauczycieli muzyki w szkołach ogólnokształcących. Oprócz wspomnianych seminariów w ostatnich latach w Uczelni zorganizowano kilkanaście konferencji naukowych. Duży rezonans wywołała m. in. Ogólnopolska Konferencja Naukowa pn. Twórczość Stanisława Moniuszki jako dziedzictwo kultury polskiej i europejskiej, która odbyła się w listopadzie 2006 roku. Pokłosiem tego sympozjum, zorganizowanego przez kierującą wówczas Zakładem Dyrygentury Chóralnej prof.Bożennę Sawicką we współpracy z Białostockim Towarzystwem Śpiewaczym im. Stanisława Moniuszki, jest książka pt. Książę muzyki naszej, wydana przez Wydawnictwo UMFC w roku 2008, która zawiera 15 artykułów naukowych ukazujących w nowym świetle muzykę twórcy polskiej opery narodowej. Warto na marginesie dodać, że owocem współpracy Uczelni z BTŚ im. Stanisława Moniuszki jest także wieloletni udział studentów – solistów, chóru i orkiestry akademickiej w odbywającym się corocznie od 2001 roku Moniuszkowskim Festiwalu Podlasia. W ramach tej cieszącej się niesłabnącym zainteresowaniem melomanów imprezy artystycznej miały miejsce m. in. wykonania takich dzieł, jak kantata Milda, opery Flis i Verbum Nobile, czy też operetka Loteria. Z kolei w styczniu 2013 roku Uczelnia gościła zacne grono badaczy podczas Międzynarodowej Konferencji Naukowej pn. Nurt narodowy w twórczości kompozytorów polskich w czasach zaborów (1772-1918) w świetle 150. rocznicy Powstania Styczniowego. Inicjatorką i autorką tego pierwszego sympozjum, włączającego białostocki Wydział UMFC w międzynarodowy obieg wymiany doświadczeń badaczy, była prof. dr hab. Wioletta Miłkowska – Kierownik Zakładu Dyrygentury Chóralnej. Ostatnim wydarzeniem naukowym o zasięgu ogólnopolskim była konferencja poświęcona muzyce polskiego baroku pn. Grzegorz Gerwazy Gorczycki i jego epoka. Teoria i praktyka wykonawcza muzyki przełomu XVII i XVIII wieku, która odbyła się w maju 2014 roku, a zorganizowała ją dr Anna Moniuszko wraz z całym zespołem Zakładu Dyrygentury Chóralnej.

Praca naukowa pedagogów Uczelni zaowocowała wydaniem siedmiu zeszytów naukowych, zawierających wiele artykułów poświęconych głównie zagadnieniom współczesnej pedagogiki muzycznej. Redaktorem większości tych publikacji był doświadczony muzykolog Stanisław Olędzki – zasłużony pedagog, związany z Wydziałem niemal od początku jego istnienia. Efektem jego pracy jest także bogata dokumentacja wtorkowych koncertów akademickich, dostępna w formie nagrań CD i DVD w uczelnianej bibliotece.

Spośród innych przedsięwzięć o charakterze naukowo-edukacyjnym szczególnym zainteresowaniem cieszy się organizowane od roku 2006 seminarium pn. Wychowanie przez sztukę, adresowane do nauczycieli muzyki na etapie wychowania przedszkolnego i szkolnego nauczania zintegrowanego Białegostoku i województwa podlaskiego. Ma ono formę dwudniowych, sobotnio-niedzielnych zjazdów wypełnionych wykładami i zajęciami warsztatowymi, prowadzonymi przez pedagogów Uczelni i gości – wykładowców z innych ośrodków akademickich. Głównym celem tego forum, w którego czternastu edycjach wzięło udział już ponad 2000 słuchaczy, jest aktywizacja środowiska nauczycieli dzieci i młodzieży poprzez promowanie interaktywnych, nowoczesnych metod edukacji artystycznej. Autorką tej cennej inicjatywy, popieranej i współfinansowanej przez władze samorządowe, jest dr Joanna Cieślik-Klauza.

Inicjatywy naukowe Wydziału nie sprowadzają się wyłącznie do działalności kadry, lecz dotyczą także studentów, którym oferowane są na tym polu wielorakie możliwości rozwijania zainteresowań i pogłębiania wiedzy. Od kilku lat na Wydziale działają studenckie koła naukowe, grupujące młodzież pasjonującą się poszczególnymi dziedzinami sztuki muzycznej. Są to: Koło Muzyki Filmowej, prowadzone przez dr J. Cieślik-Klauzę, teoretyka muzyki i absolwentkę Wyższej Szkoły Filmowej w Łodzi, Koło Muzyki Kameralnej, kierowane przezprof. W. Promińskiego, Koło Muzyki Dawnej, utworzone w roku 2009 i działające pod opiekąprof. Lilianny Stawarz i dr Anny Moniuszko oraz Kolo Muzyki Organowej, którego opiekunem jest dr hab. Jan Bokszczanin. Działalność tych fakultatywnych form dydaktyki, której owocem są liczne prezentacje i koncerty studenckie, stanowi cenne uzupełnienie realizowanego na co dzień programu studiów.

Bazą dla działalności dydaktycznej i naukowej jest biblioteka Wydziału, którą od ponad dwudziestu lat kieruje kustosz Hanna Trzeszczkowska. Stanowi ona oddział Biblioteki Głównej UMFC i obejmuje wypożyczalnię, czytelnię, fonotekę oraz pracownię biblioteczną. Zbiory biblioteki liczą ogółem ponad 35 tysięcy pozycji. Składa się na nie przede wszystkim bogata kolekcja muzykaliów – nut i książek o tematyce muzycznej, ponad 30 tytułów czasopism bieżących, ponad 1200 prac dyplomowych i magisterskich oraz blisko 6000 materiałów fonograficznych. W roku akademickim 2013/14 w bibliotece wdrożono najnowszą wersję komputerowego programu bibliotecznego ALEPH, co przyczyniło się do znacznego usprawnienia obsługi czytelników. Najcenniejsze zasoby biblioteki, w liczbie ok. 200 muzykaliów, dostępne są w Podlaskiej Bibliotece Cyfrowej. W 2013 roku zainstalowano w magazynie bibliotekinajnowocześniejsze regały kompaktowe przesuwne z napędem elektrycznym, jak również regały przesuwne z napędem korbowym.

Na przestrzeni ostatnich lat w białostockiej Uczelni nastąpił wyjątkowo dynamiczny rozwój kadry naukowo-dydaktycznej. Obecnie, w roku jubileuszu 40-lecia w Radzie Wydziału Instrumentalno-Pedagogicznego, liczącej 39 członków, zasiada aż 26 samodzielnych pracowników nauki (od roku 2000 liczba ta wzrosła zatem ponad trzykrotnie), w tym 9 pedagogów z tytułem naukowym profesora).

40 lat historii złożyło się na wizerunek białostockiego Wydziału UMFC dnia dzisiejszego, kiedy to stanowi on jednostkę prężnie rozwijającą się, posiadającą coraz szersze możliwości oraz bogaty potencjał zawarty w zdolnościach i zaangażowaniu studiującej tu młodzieży, nauczycieli akademickich i wszystkich pracowników. Wielu studentów odnosi sukcesy w ogólnopolskich i międzynarodowych konkursach muzycznych, co niewątpliwie przyczynia się do niesłabnącego zainteresowania kandydatów na studia w Białymstoku, przybywających tu z wielu, często bardzo odległych zakątków kraju. W roku akademickim 2014/15 na wszystkich kierunkach prowadzonych na Wydziale kształci się łącznie 194 studentów. W ciągu 40 lat dyplom magistra sztuki w białostockiej uczelni otrzymało 1053 absolwentów, a 191 osób ukończyło studia I stopnia. Miarą rozwoju Wydziału jest także wzrost jego rangi naukowej, jaki nastąpił w ostatnich latach. W czerwcu 2015 roku Centralna Komisja do Spraw Stopni i Tytułów przyznała Wydziałowi Instrumentalno-Pedagogicznemu w Białymstoku UMFC uprawnienia do nadawania stopnia doktora sztuk muzycznych w dyscyplinie instrumentalistyka. W grudniu 2016 Wydział zyskał także uprawnienia do prowadzenia przewodów doktorskich w dyscyplinie dyrygentura. Pół roku wcześniej Minister Nauki i Szkolnictwa Wyższego nadał Wydziałowi uprawnienie do prowadzenia studiów pierwszego i drugiego stopnia o profilu ogólnoakademickim na kierunku wokalistyka. Bogaty dorobek w kształceniu profesjonalnych artystów – muzyków i wysoko wykwalifikowanych nauczycieli szkolnictwa artystycznego i ogólnokształcącego, w połączeniu z ugruntowaną pozycją Wydziału w życiu kulturalnym Białegostoku i całego regionu Podlasia, pozwalają z optymizmem patrzeć w przyszłość…
dr hab. Tomasz Baranowski

W Białymstoku na Wydziale Instrumentalno-Pedagogicznym, Edukacji muzycznej i Wokalistyki swoją działalność artystyczną prowadzi siedem zespołów: Studencka Orkiestra Dęta, Studencka Orkiestra Symfoniczna, Sinfonia Academica, Big Band, Chór oraz Kwartet Camerata. Dużym zainteresowaniem cieszy się cykl koncertów kameralnych pod nazwą „Muzyka w Starym Kościele”, skierowanych do środowiska akademickiego i ogółu mieszkańców Białegostoku jako istotne uzupełnienie życia koncertowego miasta. 

ZOBACZ NASZE ZESPOŁY

Halina Krzyżanowska Chamber Music

9 lipca 2020

DUX 7647
Total time: [56:43]
Halina Krzyżanowska (1867-1937)
Chamber music
Sonata f-moll na fortepian i wiolonczelę op. 47/ Sonata in F minor for piano and cello, Op. 47
1. Allegro con fuoco [7:49]
2. Intermezzo. Andantino [4:28]
3. Finale. Allegro vivace [6:09]

Sonata e-moll na skrzypce i fortepian op. 28/Sonata in E minor for violin and piano, Op. 28
4. Allegro con fuoco [7:26]
5. Andante [4:25]
6. Allegro non troppo [6:03]

Kwartet smyczkowy A-dur op. 44/String Quartet in A major, Op. 44
7. Allegro commodo [7:19]
8. Andante [5:38]
9. Allegro vivace [7:06]

Wykonawcy:
Camerata Vistula
Andrzej Gębski /skrzypce/
Anna Wróbel /wiolonczela/
Grzegorz Skrobiński /fortepian/
Małgorzata Marczyk /fortepian/

Pieśni na trio

9 lipca 2020

Pieśni na sopran, wiolonczelę i fortepian
Płyta zrealizowana w ramach Stypendium Artystycznego Prezydenta Miasta Białegostoku
Studio Rembrant Polskiego Radia Białystok, 2018

Wykonawcy:
Marta Wróblewska – sopran
Anna Wróbel – wiolonczela
Małgorzata Marczyk – fortepian

1. Józef Nowakowski (1800-1865)
– Ave Maria
– Boleść serca
– Łza tęsknoty

2. Ignacy Marceli Komorowski (1824-1857)
– Drzym sobie duszo

3. Stanisław Moniuszko (1819-1872)
– Le Rěve

4. Kazimierz Lubomirski (1813-1871)
– La Consolazione, romance op. 49

5. Ignacy Feliks Dobrzyński (1807-1867)
– La Partenza op. 29

6. Władysław Rzepko (1854-1932)
– Rok w pieśni (wybór):
• Wstęp – Żebyż to słonko
• Styczeń
• Luty
• Marzec
• Kwiecień
• Maj
• Czerwiec

Organy kościoła św. Kazimierza w Białymstoku The organ of St. Kazimierz Church in Bialystok

2 kwietnia 2016

Józef Kotowicz – organy
Stefan Lindblad (ur.1958) „Espanordica” – Rhapsodia, Nocturno, Letanias
Felix Mendelssohn Bartholdy (1809-1847) – VI Sonata d-moll op.65 – Chorał Andante sostenuto, Allegro molto, Fuga Sostenuto e legato, Finale Andante
Mieczysław Surzyński (1866-1924) – Capriccio op. 36
Jan Sebastian Bach (1685-1750) – Preludium i fuga e-moll BWV 548 – Preludium, Fuga
Franz Liszt (1811-1886) – Preludium i fuga nt. B-A-C-H
Parafia św. Kazimierza Królewicza
Józef Kotowicz

Organy Kościoła p. w. NMP Matki Kościoła w Białymstoku

2 kwietnia 2016

Nagrania dokonano w maju 2015 roku
Nicolaus Bruhns (1665 – 1697) – Preludium e-moll (wielkie)
Dietrich Buxtehude (1637 – 1707) -Preludium i fuga fis-moll BuxWV 146
Johann Sebastian Bach (1685 – 1750) – II Sonata c-moll BWV 526
J.S.Bach – opracowanie chorałowe „Allein Gott in der Höh’sei Ehr” BWV 664
J.S.Bach – opracowanie chorałowe „Vater unser im Himmelreih” BWV 682

Sinfonia Academica

2 kwietnia 2016

Stanisław Moryto – Cztery utwory w polskim stylu (Worl Premiere Recording)
I Moderato affettuoso, II Andante mesto, III Larghetto drammatico, IV Presto, veloce
Henryk Mikołaj Górecki – Trzy utwory w dawnym stylu
Romuald Twardowski – Tryptyk mariacki
I Stajenka betlejemska, II Taniec I, III Złożenie do grobu, IV Taniec II, V Zmartwychwstanie
Witold Lutosławski – Pięć melodii ludowych
I Ach, mój Jasieńko, II Hej, od Karakowa jadę, III Gaik, IV Gąsior, V Rektor
Wojciech Kilar – Orawa

Sinfonia Academica
Włodzimierz Promiński
Leszek Sokołowski

2012 DUX Recording Producers

Polish Violin Sonatas

2 kwietnia 2016

Władysław Żeleński
Sonata F-dur na fortepian i skrzypce/ in F major for piano and violin op. 30
1. Allegro ma non troppo
2. Allegretto
3. Molto sostenuto. Allegro
Zygmunt Noskowski
Sonata a-moll na skrzypce i fortepian/in A minor for violin and piano
4. Allegro con brio
5. Molto andante con variazioni
6. Prestissimo

Włodzimierz Promiński – skrzypce/violin
Katarzyna Makal-Żmuda – fortepian/piano

Żeleński, Noskowski – Sonaty skrzypcowe okładka płyty
MUZA Polskie Nagrania PNCD 1403 EAN: 5907783424038

Lilianna Stawarz – J. S. Bach Inwencje i Sinfonie

2 kwietnia 2016

Lista utworów:
Inwencja C-dur – BWV 772, Inwencja C-dur – BWV 772A, Inwencja c-moll – BWV 773, Inwencja D-dur – BWV 774, Inwencja d-moll – BWV 775, Inwencja Es-dur – BWV 776, Inwencja E-dur B – WV 777, Inwencja e-moll B – WV 778, Inwencja F-dur B – WV 779, Inwencja f-moll – BWV 780, Inwencja G-dur – BWV 781, Inwencja g-moll – BWV 782, Inwencja A-dur – BWV 783, Inwencja a-moll – BWV 784, Inwencja B-dur – BWV 785, Inwencja h-moll – BWV 786, Sinfonia C-dur B – WV 787, Sinfonia c-moll – BWV 788, Sinfonia D-dur – BWV 789, Sinfonia d-moll – BWV 790, Sinfonia Es-dur – BWV 791, Sinfonia E-dur – BWV 792, Sinfonia e-moll – BWV 793, Sinfonia F-dur – BWV 794, Sinfonia f-moll – BWV 795, Sinfonia G-dur – BWV 796, Sinfonia g-moll – BWV 797, Sinfonia A-dur – BWV 798, Sinfonia a-moll – BWV 799, Sinfonia B-dur – BWV 800, Sinfonia h-moll – BWV 80
Producent: Polskie Radio S.A.
EAN: 5907812244118

Kaspar Förster jr – Mistrzowie i uczeń

2 kwietnia 2016

1. Giacomo Carissimi – Vanitas vanitatum
2. Marco Scacchi – Omnes gentes, plaudite manibus
3. Marco Scacchi – Beatus Laurentius
4. Marco Scacchi – Cantate Domino
5. Kaspar Förster Jr. – Congregantes Philistei (Dialogi Davidis cum Philisteo)
6. Kaspar Förster Jr. – O quam dulcis
7. Kaspar Förster Jr. – Jesu dulcis memoria
8. Kaspar Förster Jr. – Sonata La Sidon
9. Kaspar Förster Jr. – Quid faciam misera?
10. Kaspar Förster Jr. – Sonata in c
11. Kaspar Förster Jr. – Ah, peccatores graves

Wykonawcy:
Olga Pasiecznik – sopran, Marta Boberska – sopran, Kai Wessel – alt, Krzysztof Szmyt – tenor, Jacek Wisłocki – tenor, Dirk Snellings – bas, Agata Sapiecha – skrzypce, Maria Dudzik – skrzypce, Marcin Zalewski – viola da gamba basowa, Liliana Stawarz – pozytyw, Anna Śliwa – altówka, Marta Balicka – altówka, Wim Maeseele – teorba, Rafał Saweryniak – violone, Tomarz Dobrzański, Czesław Pałkowski, Marcin Skotnicki, Szymon Józefowski – flety proste.
Kierownictwo artystyczne – Agata Sapiecha.
Producent: Polskie Radio S.A.

G. Fr. Handel – Suity Klawesynowe HWV 426 – 433

2 kwietnia 2016

CD1: Suita A-dur, Suita F-dur, Suita d-moll, Suita e-moll.
CD2: Suita E-dur, Suita fis-moll, Suita g-moll, Suita f-moll.

Lilianna Stawarz – klawesyn
Dyrektor artstyczny – Stefan Sutkowski
Wydawca: Fundacja Pro Musica Camerata

Oblivion – Tytus Wojnowicz & Jan Bokszczanin

2 kwietnia 2016

Tytus Wojnowicz – obój , obój d’amore
Jan Bokszczanin – organy.

Nagranie zostało dokonane w Kościele Podwyższenia Świętego w Sulechowie na wspaniałych organach firmy Gustav Heinze z Sorau (Żary), op. 100 z 1922 roku.
01. J.S. Bach – Sinfonia
02. A. Marcello – Adagio
03. J.S. Bach – Bist du bei mir *
04. G.F. Händel – Lascia ch’io pianga
05. L. Boëllmann – Prière a Notre Dame
06. M. Ravel – Pavane*
07. G. Fauré – Après un rêve*
08. S. Rachmaninow – Vocalise*
09. K. Szymanowski – Etiuda b-moll
10. E. Satie – Gymnopédie nr 1
11. H. Villa-Lobos – Bachianas Brasileiras nr 5
12. S. Barber – Adagio**
13. A. Piazzola – Tanti anni prima
14. M. Colombier – Emmanuel
15. J. Martinson – Aria on a Chaccone**
16. A. Piazzola – Oblivion
17. E. Morricone (1928) – Gabriel’s Oboe
TT: 69.07

Tytus Wojnowicz – obój [1,2,4,10,11,13,14,16,17], *oboe d’amore [3,6,7,8,]
Jan Bokszczanin – organy, **organy solo [5,9,12,15]
rok: 2011
wytwórnia: Pro Musicae Artis – PMA 002

Jan Bokszczanin – „Komeda – Inspirations”

2 kwietnia 2016

Wykonawcy i spis utworów

Wykonawcy: Jan Bokszczanin, Paweł Gusnar, Grażyna Auguścik,
Ryszard Borowski, Robert Majewski, Tomasz Szukalski

Jan Bokszczanin – organy (1-13)
Paweł Gusnar – saksofony: altowy i tenorowy (2, 4, 5, 6, 7, 8, 11)
Grażyna Auguścik – śpiew (1, 3, 9, 12)
Ryszard Borowski – flet (3, 9)
Robert Majewski – trąbka, flugelhorn (2, 6, 11)
Tomasz Szukalski – saksofon tenorowy (13)

Krzysztof Komeda, arr. Michał Lamża – Nim wstanie dzień 5’23”
Wojciech Majewski / Krzysztof Komeda – Zamyślenie / Niekochana 6’10”
Krzysztof Komeda, arr. Michał Lamża – Ja nie chcę spać 3’38”
Krzysztof Komeda, arr. Krzysztof Herdzin – Ballad for Bernt 6’16”
Miłosz Bembinow – KOMEDitAtion 8’14”
Krzysztof Komeda, arr. Ryszard Borowski – Kattorna 5’52”
Włodek Pawlik – Tribute to Komeda 3’51”
Dariusz Przybylski – Dreaming Tiffany Before The Breakfast 7’57”
Krzysztof Komeda, arr. Michał Lamża – Kołysanka Rosemary 5’34”
Adam Sławiński – Komeda 4’10”
Krzysztof Komeda, arr. Krzysztof Herdzin – Litania 7’38”
Krzysztof Komeda, arr. Ryszard Borowski – Nie jest źle 3’26”
Krzysztof Komeda, arr. Marcin Zieliński – Szara kolęda 4’41”

Nagrano w Kościele Ewangelicko – Reformowanym w Warszawie
(organy Schlag&Sohne) – maj/czerwiec 2010
Reżyser dźwięku – Ars Sonora (Jakub Garbacz)
Mastering – Maciej Stryjecki, Jakub Garbacz
Projekt graficzny – Vladimir Tsesler, prepress – Joanna Mościska

rok: 2010
wytwórnia: ARMS Records

Poulenc – Organ Concerto/Saint-Saëns – Organ Symphony

2 kwietnia 2016

Jan Bokszczanin – organ
State Academic Symphony Orchestra of the Republic of Belarus
Alexander Anissimov – conductor
Alexander Novikov – timpani
* Francis Poulenc – Concerto in G minor, for Organ, Strings and Timpani
* Camille Saint-Saëns – Symphony No. 3, Op. 78 – Organ Symphony
Recorded live in the National Philharmonic Hall in Minsk, Belarus (Rieger-Kloss organ, opus 3295, 1962) on 22th of November 2009
Sound engineering: Antoni Grzymała, Viktor Kisten, Joanna Popowicz
Editing: Viktor Kisten
Mastering: Antoni Grzymała, Viktor Kisten
Design: Vladimir Tsesler
rok: 2010
wytwórnia: ARMS Records

Jan Bokszczanin – „Z muzyką organową przez wieki”

2 kwietnia 2016

1. Dietrich Buxtehude – Preludium fis-moll
2. Johann Pachelbel – Aria Sebaldina

Johann Sebastian Bach / Antonio Vivaldi – Koncert organowy d-moll
3. Introduction et fugue
4. Largo e spiccato
5. Finale
6. Johannes Brahms – Preludium chorałowe nt. Herzlich tut mich verlangen, op. 122 nr 9
7. Johannes Brahms – Preludium chorałowe nt. Herzlich tut mich verlangen, op. 122 nr 10
8. Karol Szymanowski – Etiuda b-moll (trans. Alistair Wightman)
9. Samuel Barber – Adagio (trans. William Strickland)
Aleksander Tansman – Deux pieces hebraique
10. Invention
11. Berceuse juive
Mauricio Kagel – pięć utworów z cyklu Rrrrrr…
12. Raga
13. Ragtime-Waltz
14. Rondena
15. Rosalie
16. Rossignols enrhumes

rok: 2012
wytwórnia: MAGNUS

Nieznane dzieła S. Ziemianowskiego

2 kwietnia 2016

1. S. Ziemianowski – Msza C-dur
2. S. Ziemianowski – Vesperae D-dur
3. S. Ziemianowski – Vesperae C-dur

wykonawcy:
Marta Wróblewska – sopran,
Małgorzata Trojanowska – sopran,
Krzysztof Szyfman – baryton,

Chór Kameralny Wyższej Szkoły Administracji Publicznej im. Stanisława Staszica w Białymstoku
Orkiestra Kameralna, Anna Olszewska – dyrygent
wydawca – MEGAVOX
nr katalogowy MX 070
rok wydania 2012

Białostockie Studia Pedagogiczno-Muzyczne, tom III

Publikacja pod redakcją naukową Anny Olszewskiej, Joanny Cieślik-Klauzy
Chopin University Press, Warszawa 2020
ISBN: 978-83-65990-38-9

Trzeci tom serii wydawniczej pt. Białostockie Studia Pedagogiczno-Muzyczne obejmuje piętnaście artykułów i jest skoncentrowany wokół szeroko rozumianej edukacji muzycznej dzieci, młodzieży szkolnej, studentów oraz osób dorosłych. Autorzy przedstawili diagnozę kondycji edukacji muzycznej w warunkach dynamicznie zmieniającej się rzeczywistości oraz wskazali drogi rozwoju kształcenia w kontekście świadomego i twórczego zgłębiania dóbr kultury. Przeprowadzili również próbę analizy jakości owego kształcenia z punktu widzenia: współczesnych badań, teoretyczno-badawczej refleksji pedagogicznej, popartej analizą tak realiów szkolnych, jak i pozaszkolnych, edukacji muzycznej jako przyszłości wychowania estetycznego dzieci i młodzieży, problemów kształcenia profesjonalnej kadry, preferencji i zainteresowań muzycznych dzieci, młodzieży i dorosłych.

Białostockie Studia Pedagogiczno-Muzyczne

15 grudnia 2020

Publikacja zbiorowa pod redakcją naukową Wioletty Miłkowskiej.
Uniwersytet Muzyczny Fryderyka Chopina, Warszawa 2019
ISBN 978-83-65990-18-8

Zawarte prace naukowe w II tomie Białostockich Studiów Pedagogiczno-Muzycznych są rezultatem poszukiwań i rozważań pedagogów różnych specjalności oraz efektem konferencji, sesji i spotkań, w które obfitowały ostatnie lata działalności naukowej Filii UMFC Wydziału Instrumentalno-Pedagogicznego, Edukacji Muzycznej i Wokalistyki. Wielokierunkowa struktura białostockiej Filii znajduje odzwierciedlenie w zakresie tematycznym poszczególnych tekstów, skoncentrowanych wokół szeroko pojętej edukacji artystycznej. Prezentowany tom obejmuje osiemnaście artykułów. Odnoszą się one do tematyki związanej z techniką gry na wybranych instrumentach oraz wykonawstwem muzyki dawnej. Znaczna ich część dotyczy chóralistyki-dziedziny muzyki przeżywającej obecnie swój renesans.

Narodowa arytmia

15 grudnia 2020

Praca zbiorowa pod redakcją naukową Wioletty Miłkowskiej.
Uniwersytet Muzyczny Fryderyka Chopina, Warszawa 2016
ISBN 978-83-61489-78-8

Praca jest pokłosiem Międzynarodowej Konferencji Naukowej „Nurt narodowy w twórczości kompozytorów polskich w czasach zaborów (1772-1918) w świetle 150.rocznicy Powstania Styczniowego”. Mimo wielkiego zaangażowania i początkowych sukcesów powstanie zakończyło się klęską, a serca Polaków pogrążyły się w żałobie. Od czasów pierwszego rozbioru Polski przez cały wiek XIX aż do roku 1918 dążenie do odzyskania niepodległości było priorytetem narodu. Walka o zachowanie polskości toczyła się nie tylko na polach bitew. Znalazła odbicie także w działalności politycznej, społecznej i kulturalnej. Artykuły naukowe zamieszczone w niniejszej publikacji świadczą o tym, jak wielką siłę w budowaniu tożsamości Polaków miała twórczość ówczesnych artystów.

Fascynacje i inspiracje

14 października 2020

Piotr Sutt – Fascynacje i inspiracje. Wielcy artyści

Fascynacje kulturą, muzyką, ludźmi oraz inspiracje przekazywane przez wielkich artystów to wartości zawarte w publikacji dedykowanej zarówno doświadczonym pedagogom, jak i adeptom sztuki muzycznej – nie tylko perkusyjnej.
Książka stanowi barwny opis koncertów, wykładów, warsztatów i spotkań, które składają się na historię Ogólnopolskich Warsztatów Perkusyjnych w Gdańsku.
Publikacja wzbogacona jest licznymi fotografiami, które oddają niepowtarzalną atmosferę i twórczy charakter międzypokoleniowych spotkań perkusyjnych, gromadzących dziesiątki światowej sławy artystów i setki uczestników seminariów z całej Polski.
Niezaprzeczalnym atutem wydania są biografie wielkich artystów goszczących w Ogólnokształcącej Szkole Muzycznej I i II st. w Gdańsku oraz ich przesłania i rady, przygotowane na prośbę autora książki, dla wykonawców i miłośników sztuki pragnących spełnienia i sukcesu.
Wydanie pierwsze, wydane razem z OSM I i II st. im. F. Nowowiejskiego 2020, s.14

Ars inter disciplinis. Korespondencja na styku sztuk  

11 lutego 2020

Praca zbiorowa pod redakcją Joanny Cieślik-Klauzy, Magdaleny Gajl i Tomasza Baranowskiego
Format: B5
Ilość stron: 475
Białystok 2018 r. ISBN 978-83-7847-484-5
Publikacja powstała po III Ogólnopolskiej Konferencji Naukowej Ko-respondencja. Na styku sztuk, która odbyła się na Wydziale Instrumentalno-Pedagogicznym w Białymstoku w 2018 roku. Zawiera interdyscyplinarne referaty dotyczące zagadnień muzycznych, filmowych, omówienia dzieł malarskich, sztuki intermediów i multimediów. Rozdziały publikacji: Ko-respondencja w twórczości kompozytorów XX wieku, Ko-respondencja idei i formy w kulturze, Ko-respondencja między dziełem a odbiorcą, Ko-respondencja sztuki i nauki, Ko-respondencja muzyki i sztuk wizualnych, Ko-respondencja muzyki i słowa.

Książę Muzyki Naszej

3 kwietnia 2016

Twórczość Stanisława Moniuszki jako dziedzictwo kultury polskiej i europejskiej
Studia pod redakcją Tomasza Baranowskiego
W ostatnich latach daje się zauważyć znaczący wzrost zainteresowania muzyką Stanisława Moniuszki. Na mapie miprez kulturalnych Polski pojawiły się nowe, organizowane regularnie festiwale, poświęcone tówrczością kompozytora; niemal wszystkie polskie sceny muzyczne przypomniał wiele oper, często w bardzo współczesnych inscenizacjach. Owo nowe odczytanie dzieła twórcy Strasznego dworu, jakie obserwujemy w życiu muzycznym, przenika w sferę naukowej refleksji badaczy, przede wszystkim muzykologów i historyków kultury.
Niniejszy tom zawiera najnowsze prace o tematyce moniuszkowskiej, z których wyłania się nowy obraz tego wielkiego dziedzictwa, niekiedy podważający dotychczasowe stereotypy. Układ zamieszczonych w książce rozrpraw odpowiada systematyce gatunkowej twórczosci Moniuszki, uzpuełnionej problematyką jej recepcji. Autorzy skoncetrowali się głównie na aspektach analitycznych i historycznych poszczególnych dzieł lub dziedzin moniuszkowskiej spuścizny, a także na zagadnieniach dwudziestowiecznych jej loswó w Polsce i za granicą

Miedzy dziełem a interpretacją

2 kwietnia 2016

Pod redakcją Małgorzaty Waszak
Wydanie pierwsze
Seria: Białostockie Studia Pedagogiczno-Muzyczne
Format: B5
Ilość stron: 276
Warszawa 2010 r.
ISBN 978-83-61489-08-5
30 zł
Między zapisem dzieła muzycznego a jego dźwiękową konkretyzacją rozciąga się ogromna przestrzeń refleksji, działań, doświadczeń, badań muzyków, wykonawców i pedagogów.
Pierwszy tom „Białostockich Studiów Pedagogiczno-Muzycznych” zbliża Czytelnika do owej jeszcze w niedostatecznym stopniu zbadanej przestrzeni; zapoznaje z doświadczaniami wybitnych artystów i nauczycieli takich jak Wiktor Mierżanow czy Bronisława Kawalla; rzuca światło na niezwykle ważne problemy kształcenia muzyków.

Requiem w twórczości kompozytorów polskich

3 kwietnia 2016

Wioletta Miłkowska

Wydanie pierwsze
Format: B5
Ilość stron: 270
2008 r.
ISBN 978-83-61489-16-0
40 zł
Książka przedstawia bogactwo mszy żałobnych polskich twórców. Autorka analizuje na tle powszechnej i polskiej spuścizny muzycznej trzy msze żałobne powstałe w różnych epokach i ukazuje kontinuum twórczości w tym gatunku. Są to: Missa Requiem Damiana Stachowicza, Msza żałobna g-moll Stanisława Moniuszki oraz Missa brevis pro Defunctis Stanisława Moryty. Autorka ukazuje jak na przestrzeni wieków ulegały przemianom nurty artystyczne, zmieniała się filozofia i sytuacja społeczno-polityczna, a modlitwa pozostawała ta sama – wyrażana tylko innym językiem muzycznym.
Dodatkiem do książki jest płyta z nagranymi mszami żałobnymi, które zostały zanalizowane i omówione w publikacji.

Suity klawesynowe HWV 426-433 G. F. Handla

3 kwietnia 2016

Liliana Stawarz
Wydanie pierwsze
Format: B5
Ilość stron: 126
Warszawa 2007 r. ISBN 978-83-89444-70-7 nakład wyczerpany
Z recenzji wydawniczej Barbary Przybyszewskiej-Jarmińskiej:
„Tematem tej książki są Suity klawesynowe HWV 426-433 przedstawione na tle historycznym, w tym – z jednej strony – w kontekście repertuaru klawesynowego epoki, a z drugiej – doświadczeń Handla jako klawesynisty oraz związków jego twórczości klawesynowej z utworami należącymi to innych gatunków muzycznych. (…) Fakty i opinie (…) oraz podane w pracy informacje pochodzące z traktatów teoretyczno-muzycznych z XVI-XVIII wieku nie są jedynie popisem erudycyjnym. Zostały one wykorzystane jako podstawa, inspiracja lub wyjaśnienie rozwiązań, zaproponowanych w partiach poświęconych problemom wykonawczym. Praca Lilianny Stawarz to dokonanie ważne z punktu widzenia nauki”.

Dobrzyński, Moniuszko, Szymanowski Kwartety smyczkowe Zagadnienia wykonawcze

3 kwietnia 2016

Włodzimierz Promiński

Wydanie pierwsze
Format: B5
Ilość stron: 134
Warszawa 2007 r. ISBN 978-83-89444-72-1 nakład wyczerpany
Arcycenna, a zarazem mozolna praca praca Włodzimierza Promińskiego, wypełnia niedostatek informacji o polskich kwartetach smyczkowych. Wspaniała encyklopedia osiągnięć kompozytorów polskich w muzyce kwartetowej, na tle literatury światowej, od czasów klasyków wiedeńskich, przez dzieła Bartoka i Szostakowicza, po dzieła najnowsze. Wybrane przez autora kwartety smyczkowe Dobrzyńskiego, Moniuszki i Szymanowskiego stanowią doskonały przykład pięknych stron polskiej muzyki kameralnej. Długoletnie doświadczenie Prymariusza cenionego KWARTETU CAMERATA pozwala nam zgłębić tajniki mrówczej pracy w kwartecie smyczkowym. Przykłady nutowe, wypunktowane z precyzją szwajcarskiego zegarka i wnikliwe instrukcje wykonawcze, są doskonałym przekazem bogatej wiedzy i ogromnego doświadczenia Autora i z pewnością będą służyć młodym pokoleniom kameralistów. Stefan Kamasa

Polska sonata skrzypcowa końca XIX wieku: pianistyczne zagadnienia w sonatach skrzypcowych Władysława Żeleńskiego i Zygmunta Noskowskiego / Katarzyna Makal-Żmuda.

2 kwietnia 2016

Warszawa: Uniwersytet Muzyczny Fryderyka Chopina, cop. 2012.
Opis fiz. 147 s., il. (w tym kolor); 24 cm.
ISBN    978-83-67489-38-2
UKD    78.071.1(438)
Książka powstała jako efekt studiów nad interpretacją sonat skrzypcowych dwóch wybitnych kompozytorów polskich drugiej połowy XIX wieku – Władysława Żeleńskiego i Zygmunta Noskowskiego. Na podstawie dostępnych wydań utworów, skonfrontowanych z materiałami źródłowymi, autorka dokonuje analizy problemów pianistycznych oraz proponuje rozwiązania interpretacyjne wynikające z próby starannego odczytania zamysłów kompozytorskich. Dowodzi, że zawarte w sonatach bogactwo zagadnień wykonawczych w połączeniu ze zróżnicowaniem treści wyrazowych, czyni z nich utwory efektowne, a także niepospolite i ambitne.

Pulchritudo delectans. Korespondencja na styku sztuk

7 lutego 2017

Praca zbiorowa pod redakcją prof. Karola Klauzy i Joanny Cieślik-Klauzy
Format: B5
Ilość stron: 416
Białystok 2017 r. ISBN 978-83-7847-415-9
Publikacja powstała po II Ogólnopolskiej Konferencji Naukowej Ko-respondencja. Na styku sztuk, która odbyła się na Wydziale Instrumentalno-Pedagogicznym w Białymstoku w dniach 3-4 grudnia 2016 roku. Zawiera interdyscyplinarne referaty dotyczące zagadnień muzycznych, filmowych, omówienia dzieł malarskich, sztuki intermediów i multimediów. Rozdziały publikacji: Prolegomena, Ko-respondencja idei i formy, Ko-respondencja muzyki i sztuk wizualnych, Ko-respondencja muzyki i słowa, Perspektywy.

Piękno zespolić ze sobą. Korespondencja na styku sztuk

7 lutego 2017

Praca zbiorowa pod redakcją prof. Karola Klauzy i Joanny Cieślik-Klauzy
Format: B5
Ilość stron: 454
Białystok 2015 r. ISBN 978-83-7847-319-0
Publikacja powstała po I Ogólnopolskiej Konferencji Naukowej Ko-respondencja. Na styku sztuk, która odbyła się na Wydziale Instrumentalno-Pedagogicznym w Białymstoku w listopadzie 2015 roku. Zawiera interdyscyplinarne referaty dotyczące zagadnień muzycznych, filmowych, omówienia dzieł malarskich, sztuki intermediów i multimediów. Rozdziały publikacji: Prolegomena korespondencji sztuk, Ko-respondencja idei i formy w kulturze, Ko-respondencja muzyki iu sztuk wizualnych, Ko-respondencja muzyki i poezji, Ko-respondencja wrażliwości, aktywności i techniki, Perspektywy korespondencji sztuk.

Studia Pedagogiczno-Muzyczne t. 1 „Między dziełem a interpretacją”

2 kwietnia 2016

Ligia Hnidec – Nauczanie muzyki w Białymstoku w okresie międzywojennym – rys historyczny.

Tomasz Baranowski – „Technische Studien” Ferenca Liszta

Iwona Felińska – Zastosowanie koncepcji podstawowych formuł technicznych Gyorgy Sandora w analizie wykonawczej dwunastu wybranych preludiów op. 28 Fryderyka Chopina

Jan Kadłubiski – Z zagadnień podstawowych w nauczaniu gry na fortepianie

2 kwietnia 2016

FA 10-2015 Uniwersytet Muzyczny Fryderyka Chopina w Warszawie

2 kwietnia 2016

Jerzy Maciejewski – Próba realizacji poetyki chopinowskiej w Jego op. 10 – nieobowiązujący poradnik praktyka

Białostockie Studia Pedagogiczno-Muzyczne nr 1 „Między dziełem a interpretacją”, red. Waszak M., UMFC Wydział Instrumentalno-Pedagogiczny w Białymstoku, 2010

2 kwietnia 2016

Bożena Maciejowska – Banaszkiewicz – Żyjące wspomnienia o prof. Witalisie Raczkiewiczu zmarłym 16 III 2007 roku

Bożena Maciejowska – Banaszkiewicz – Spotkanie z prof. Bronisławą Kawallą w Zespole Szkół Muzycznych im. I. J. Paderewskiego w Białymstoku (wykład, recital, kurs pianistyczny)

prof. Wiktor Karpowicz Mierżanow – Muzyka powinna rozmawiać (tłum. Bożena Maciejowska-Banaszkiewicz)

Jerzy Marchwiński – Kameralistyka fortepianowa. Geneza i perspektywy.

Beniamin Przeździęk – Aparat wykonawczy i technika wydawania dźwięków

Anna Kozera – Dziecięca literatura fortepianowa Janiny Garści – analiza wybranych utworów

Maria Twarowska – Wczesna edukacja muzyczna w realiach systemowych polskiego szkolnictwa muzycznego

Jarosław Mirkiewicz – Środowisko i motywacja, jako determinanty rozwoju muzycznego.

Anna Kucharska – Fenomen stylus phantasticus w myśli i praktyce muzycznej baroku – przestrzeń krystalizacji form i rozwoju idiomu muzyki klawesynowej XVII wieku.

Leszek Kot – Bachowskie reminiscencje w utworach Fryderyka Chopina

Wojciech Dunaj – Louis Spohr i Johann Simon Hermstedt – owocna przyjaźń kompozytora i wykonawcy

Jan Gałecki – Jascha Horenstein – Abschied

Jan Kadłubiski – Kilka uwag o muzyce w kościołach polskich

Zeszyt Naukowy Nr 6 Filii AMFC (2006) „Spotkania z mistrzami fortepianu i pedagogiki fortepianowej” (cz. II)

2 kwietnia 2016

Tomasz Baranowski – Motywy mozartowskie w twórczości Adama Mickiewicza

Jan Kadłubiski – O niektórych właściwościach stylu fortepianowego Fryderyka Chopina

Leszek Kot – Richter zagadkowy

Bożena Maciejowska – Pianiści i pedagodzy (część II)

Stanisław Olędzki – Spotkanie z pedagogiką Krystiana Zimermana (dokończenie)

Zeszyt Naukowy Nr 5 Filii AMFC (2005) pt. „Spotkania z mistrzami fortepianu i pedagogiki fortepianowej”

2 kwietnia 2016

Katarzyna Makal – Żmuda – Fryderyk Chopin – Cykl 24 Preludiów op. 28 Analiza i interpretacja

Jan Kadłubiski – Mazurki – dziennik intymny Chopina, inspiracja muzyką podhala – Szymanowskiego

Leszek Kot – Henryka Neuhausa pedagogika dialektyczna

Tomasz Baranowski – Z kart historii pianistyki polskiej – Stanisław Leopold Szpinalski

Bożena Maciejowska – Banaszkiewicz – Spotkanie z pianistyką Claudia Arraua

Bożena Maciejowska – Banaszkiewicz – Spotkanie z pedagogiką Profesora Andrzeja Jasińskiego

Stanisław Olędzki – Spotkanie z pedagogiką Krystiana Zimermana, cz. I

Zeszyt Naukowy Nr 4 Filii AMFC (2004) – „Z badań nad praktyką wykonawczą i problematyką pedagogiki muzycznej”

2 kwietnia 2016

Leszek Kot – Wybrane zagadnienia fortepianowej interpretacji klawesynowych dzieł Jana Sebastiana Bacha

Stanisław Olędzki – Fakturalne współczynniki w gatunkach i formach chopinowskich

Izabela Pietrukaniec – Franciszka Liszta – Dwie Legendy: Św. Franciszek z Asyżu – Kazanie do ptaków i Św. Franciszek a Paulo kroczący po falach jako dwa odmienne problemy interpretacyjno – pianistyczne

Zbigniew Koźlik – Środki wyrazu a problemy wykonawcze w twórczości akordeonowej Zbigniewa Bargielskiego

Jan Kadłubiski – Heinricha Neuhausa „Rozmyślania, wspomnienia, dzienniki”(prezentacja książki)

Jan Marcin Gałecki – Henryk Palulis – w trosce o przyszłość pokolenia

Beniamin Przeździęk – Ogólna charakterystyka gry na instrumentach dętych

Iwona Musialik – „Chi respira bene canta bene” czyli podstawowe zasady rozwijania kontroli oddychania w śpiewie w procesie kształcenia wokalnego

Ligia Hnidec – Aktywne słuchanie muzyki

Zeszyt Naukowy Nr 3 Filii AMFC – „Z badań nad polską muzyką ludową, twórczością Chopina i problematyką pedagogiki muzycznej”

2 kwietnia 2016

Anna Natalia Kozera – Z badań nad folklorem muzycznym Podlasia. Portrety muzyków ludowych. aneks 1; aneks 2

Stanisław Olędzki – Fakturalne współczynniki w gatunkach i formach chopinowskich

Jan Marcin Gałecki – Oskar Fried – sztuka relatywna

Beniamin Przeździęk – O rozwoju pięknego dźwięku na instrumentach dętych

Leszek Sokołowski – Szkoły na kontrabas a aparat gry

Ligia Hnidec – Kształcenie nauczycieli w specjalności edukacji artystycznej szkolnej. Projekt praktyk pedagogicznych

Zeszyt Naukowy Nr 2 Filii AMFC (2003) – „Z praktycznych zagadnień pedagogiki muzycznej”

2 kwietnia 2016

Stanisław Olędzki – Do zagadnienia rozumienia muzyki

Piotr Zawistowski – Rozważania na temat retoryki w muzyce baroku

Jan Andrzej Boruszewski – Wibracja w grze na skrzypcach

Jan Kadłubiski – O stosowaniu pedału w grze na fortepianie

Beniamin Przeżdzięk – Z zagadnień nauczania gry na instrumentach dętych (ze szczególnym uwzględnieniem czystości gry)

Leszek Sokołowski – Dwa wieki dydaktyki kontrabasowej

Tomasz Baranowski – Z zagadnień nauczania literatury muzycznej na wydziałach instrumentalnych akademii muzycznych. Refleksje wykładowcy.

Elżbieta Błaszczuk – Fortepian obowiązkowy w opiniach studentów Białostockiej Filii AMFC

Iwona M. Musialik – Technika głosowa – próba retrospekcji i aktualne poglądy na zagadnienie w obszarze kształcenia i terapii głosu profesjonalnego

Jan Gałecki – Wilhelm Furtwängler – sztuka przetrwania

Instrumentalistyka
Regulamin praktyk - Instrumentalistyka
Program praktyk - Instrumentalistyka
Instrumentalistyka - ramowe plany godzinowe
Dziennik praktyk - Instrumentalistyka 

Dzienniczki należy drukować dwustronnie w orientacji poziomej.

Wokalistyka
Regulamin praktyk - Wokalistyka
Program praktyk - Wokalistyka
Wokalistyka - ramowe plany godzinowe
Dziennik praktyk - Wokalistyka

Dzienniczki należy drukować dwustronnie w orientacji poziomej.

Edukacja artystyczna w zakresie sztuki muzycznej
Regulamin praktyk - Edukacja artystyczna w zakresie sztuki muzycznej 
Program praktyk - Edukacja artystyczna w zakresie sztuki muzycznej
Dziennik praktyk - Edukacja artystyczna studia I st.
Dziennik praktyk - Edukacja artystyczna studia II st.

Dzienniczki należy drukować dwustronnie w orientacji poziomej.